„Trudności sprawiałem od dziecka" - napisał kiedyś o sobie. Należał do niepokornej środkowoeuropejskiej inteligencji i próbował kontynuować jej najlepsze tradycje. Wierzył w moc sprawczą słowa pisanego; to przekonanie szybko się przerodziło w burzliwe zaangażowanie na rzecz opozycji antytotalitarnej w czasach PRL.

Warunki do knucia miał podobno wymarzone. Nie za wysoki (169 cm), brodaty, ruchliwy, bez stałego zatrudnienia, w ogóle trudny do wypatrzenia. Pomaga mu znakomite usytuowanie w terenie - doceniał walory jego mieszkania ktoś z labiryntu służb specjalnych PRL. Jednorodzinna willa w Podkowie Leśnej, wokół las i zarośla, można chodzić bocznymi drogami. Z działki kilka wyjść, m. in. przejście na posesję sąsiada, który zdaniem Służby Bezpieczeństwa prowadził prywatną hodowlę koni, choć w rzeczywistości trzymał tylko jednego rumaka. Ruch w rejonie jest minimalny, willa położna na uboczu, ale jednocześnie tylko półtora kilometra od stacji kolejki podmiejskiej, co ułatwia połączenie z Warszawą. Za furtką posesji groźnie wyglądający pies, który ogranicza SB pole manewru (w 1981 r. podobno widziano tam dwa psy - wilki). Jakby tego było mało, Walc ma jeszcze czerwony motocykl Panonia z koszem - notowali funkcjonariusze.
W tym domu toczyło się tajne życie już w poprzednich pokoleniach. Rodzice Jana Walca należeli do akowskiej konspiracji. Wzięli ślub podczas powstania warszawskie- go, gdy jako lekarze zostali przydzieleni do powstańczego szpitala. W czasie wojny willa Walców w Podkowie Leśnej stała się schronieniem m. in. dla historyka Marcelego Handelsmana. W pełnym zakamarków mieszkaniu ukrywano znajomych Żydów - głosi rodzinna tradycja. W ogrodzie pod szklanym inspektem wykopano bunkier dla kilku osób, w którym można było przeczekać w razie niebezpieczeństwa - opowiada żona Jana, Joanna Walc. Ponad czterdzieści lat później wstawiono tu na pewien czas podziemną drukarnię prasy niezależnej. Za zgodą sędziwej babci Walca, uczestniczki konspiracji sprzed 1914 r., która podczas śniadania doradzała drukarzom, jak zdobyć papier. Z powodu stukotu powielacza cały dom drżał w posadach.

Urodził się w 1948 r. w Warszawie. „Ja, ateusz z rodziny kalwińskiej" – mówił o sobie. Wychowany w lewicowym i romantycznym etosie, na swojego młodzieńczego bohatera obrał Władysława Broniewskiego - rewolucyjnego poetę. „W domu rodzinnym zamiast Matki Boskiej z Jezuskiem wisieli na ścianie Marszałek z Andrzejem Strugiem" - pisał pod koniec lat siedemdziesiątych o swoim dojrzewaniu. Wnętrze domu zdobiły też portrety masonów, jako że w mieszkaniu przechowywano cześć archiwum loży wolnomularskiej. W czasie wojny zakonspirował je tutaj Stanisław Stempowski - dodaje Jo­anna Walc.

Przechytrzyć Służbę Bezpieczeństwa

Studiował pedagogikę, następnie filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie po raz pierwszy ujawnił szerszemu gronu swoje nonkonformistyczne skłonności. 30 stycznia 1968 r. po zdjęciu przez władze Dziadówz afisza Teatru Narodowego wziął udział w ostatnim spektaklu oraz w demonstracji przed pomnikiem Mickiewicza. W Marcu '68 należał do radykałów, zwolenników zdecydowanej postawy wobec władz. Zabierał głos na zebraniach studenckich, kolportował ulotki, opowiadał się za rozszerzaniem akcji protestacyjnej i organizowaniem manifestacji ulicznych. 23 marca 1968 r. został dokooptowany do uczelnianego Komitetu Studenckiego.
Zatrzymany 28 marca, kilka miesięcy spędził w areszcie śledczym Warszawa-Mokotów (ostatecznie prokuratura umorzyła śledztwo przeciw niemu). Na wolności zostawił żonę z małym dzieckiem. W jego sprawie interweniowała u ministra Mieczysława Moczara Janina Broniewska, żona poety, prominentna postać Związku Literatów Polskich. Kilka dni później Walc wyszedł z aresztu zapamiętała rodzina. W więzieniu - w zamian za uwolnienie - podpisał zobowiązanie do współpracy z SB, którą jednak zakończył po dwóch miesiącach, jak wynika z akt policji. Znalazł się w trudnej sytuacji, ale potrafił z niej wybrnąć obronną ręką. Na nikogo nie doniósł. Tuż po wkroczeniu wojsk polskich do Czechosłowacji rozwiązał na piśmie swoją umowę z SB. „Całe moje dorosłe życie jest z Marca, zarówno podmiotowo, jak i przedmiotowo. Marzec ukształtował moją świadomość i Marzec spowodował, że nigdzie nie chciano mi dać pracy" - deklarował w 1978 r. na łamach drugoobiegowej „Krytyki".

Nieprzystosowany

Baliśmy się potwornie, do tego wszyscy wokół wyjeżdżali - opowiada żona. - Złożyliśmy papiery do ambasady holenderskiej, podając się za Żydów. Nie mieliśmy jednak pieniędzy, a paszporty kosztowały. Chcieliśmy sprzedać książki... Sprawa się przeciągała. W pewnym momencie powiedziałam: nie możemy wyjechać, bo nasze dziecko nie będzie czytać w szkole Słowackiego. Jasiek się z tym zgodził.
Wrócił więc na studia polonistyczne, choć na- dal był zawieszony w prawach studenta. Najwyraźniej niespeszony więziennymi przeżyciami, wraz z Eugeniuszem Klocem przewodził opozycyjnie nastawionej grupce studentów. Krytykował dy- rekcję Instytutu Filologii Polskiej za niski poziom studiów i politykę kadrową. Pisał wierszyki od- noszące się do wydarzeń marcowych. Inspirował dyskusje studentów, próbował podtrzymać klimat studenckich protestów. W 1971 r. współorganizował akcję w sprawie przywrócenia do pracy dydaktycznej Teresy Kostkiewicz, usuniętej na skutek pomarcowych represji. W tymże roku brał udział w opracowaniu petycji do kierownika Wydziału Nauki KC PZPR, która w polemiczny sposób przed- stawiała sytuację na polonistyce.
Przez rok uczył polskiego w liceum im. Stefana Batorego. „Chodził - mimo upomnień kierownictwa szkoły - w wytartych dżinsach, swetrze i mocno sfatygowanych trampkach lub tenisówkach. Prowadził lekcje w sposób jak na tamte czasy niecodzienny (dyskusje, spory, również na zakazane tematy polityczne)" - wspominała Irena Ochremiakowa, matka jednej z jego uczennic. Tym razem to on dostał wymówienie za głoszenie poglądów nieaprobowanych przez władze. W grudniu 1975 r. podpisał jeden z listów zbiorowych przeciwko planowanym przez władze poprawkom do konstytucji. Wkrótce włączył się do prac Komitetu Obrony Robotników - stał się jedną z najciekawszych postaci młodszego pokolenia współpracowników KOR. W 1977 r. wszedł w skład kierownictwa Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOW-a, współkształtował jej profil wydawniczy, redagował i recenzował publikacje. Jego głównym żywiołem stała się jednak publicystyka.
W pierwszej połowie lat siedemdziesiątych próbował odnaleźć się - jako „literacki watażka" - na obrzeżach życia oficjalnego. Karierę dziennikarską zaczynał w prasie oficjalnej. Związał się z tygodnikiem „Polityka". Po kilku latach powierzył swój talent pisarski obiegowi niezależnemu. Należał do jego twórców i najwybitniejszych autorów. Publikował w pismach korowskich: „Biuletynie Informacyjnym", „Zapisie", w latach 1977-1979 był felietonistą „Głosu", a od 1979 r. współredagował „Krytykę". Wyróżniał się odwagą, ironią i zadziornością, wchodził w zażarte polemiki także ze swoim środowiskiem. Jego dorobek publicystyczny - ujęty w tomie Wybierane (1989) - układa się w kronikę sporów, którymi od 1977 r. żyła polska opozycja. Publikacje Walca nie pozostawiały nikogo obojętnym. Wyraziste, emocjonalne, ale napisane w literackim stylu, szybko zjednały mu wielu czytelników i zyskały znaczny rozgłos.
Zgodnie z logiką swojego położenia zdecydowanie odrzucał reguły przystosowania się do systemu, burzył spokój sumienia, ujawniał ciemne strony koegzystencji społeczeństwa z władzą. Walc w swoich wywodach mistrzowsko posiłkował się książkową erudycją. Sugestywnie tworzył dramaturgię, gdy chciał zdemaskować podwójną moralność ludzi establishmentu. W Liście do mojego przyjaciela, naukowca, sekretarza - napisanym w przejmującej konwencji koleżeńskiego apelu - wezwał swojego starego znajomego ze studiów (Krzysztofa Konarzewskiego), by wystąpił z PZPR w obliczu napaści bojówkarzy na wykłady opozycyjnego Towarzystwa Kursów Naukowych.
Z nielicznymi wyjątkami ostro oceniał twór- ców związanych z Polską Ludową. Pisarza Romana Bratnego i dziennikarza Ryszarda Wojnę wyzwał od cynicznych mistyfikatorów i porównał z księciem Bogusławem Radziwiłłem z Sienkiewiczowskiej trylogii: „»Rzeczpospolita to postaw czerwonego sukna...«, a kto za nie nie ciągnie, ten kiep. Bratny i Wojna ciągną ostro i innych zachęcają do ciągnięcia. [...] np. Bratny poleca dziwki i polowania. Wojna - raczej wojaże zagraniczne". Krytycznie, choć w sposób bardziej stonowany, oceniał również wybory życiowe wybitnych pisarzy - Jarosława Iwaszkiewicza i Marii Dąbrowskiej.
W odpowiedzi na Siłę bezsilnych Vaclava Havla napisał Słabość wszechmocnych. Tekst był wypowiedzią autorską, nie przedstawiał stanowiska KOR. Pokazywał jednak różnice w stylach myślenia czechosłowackiej i naszej opozycji, bardziej upolitycznionej i mniej artystycznej. Walc uzupełniał esej Havla - skoncentrowany głównie na moralnych wyborach jednostki - komentarzem pisanym w języku polityki. Na przykładzie ekipy gierkowskiej dowodził słabości władzy, znajdującej się w stanie rozkładu, bezradnie dryfującej w przepaść, niepotrafiącej sformułować alternatywy dla obranego kursu. Nakreślił również obraz rosnącego w siłę społeczeństwa, czego zwiastunem był prężny ruch opozycji demokratycznej. Ruch właśnie, a nie tylko, jak pisał Havel, „życie w prawdzie" na własny, indywidualny użytek.

Na wojnie z milicją

Od 1969 r. Służba Bezpieczeństwa prowadziła przeciwko niemu dochodzenie o kryptonimie „Faust" (ten sam pseudonim Walc przyjął w 1968 r., gdy podpisywał - chwilowe, jak się okazało - zobowiązanie do współpracy). Starała się uniemożliwić mu karierę zawodową. Nie przyjęto go na studium doktoranckie, mimo że dobrze wypadł na egzaminie. Doktorat na temat twórczości Tadeusza Konwickiego obronił z wolnej stopy. Cenzura zablokowała jednak jego druk. Nie pozwolono pracować jego żonie. W tym samym czasie po konflikcie z redakcją jego nazwisko zniknęło z oficjalnej „Polityki", o co zresztą zabiegała też SB. W urzędzie pracy Walc bezskutecznie walczył o zatrudnienie, a następnie o zasiłek dla bezrobotnych. Wysyłał zażalenia, odwoływał się i awanturował z powodu przeróżnych przykrości, jakich doznawał. Jego zatargi z państwową biurokracją były czymś więcej niż tylko złością na władzę lub - momentami komicznymi - potyczkami na słowa. Stanowiły modelowy przykład taktyki środowiska korowskiego, a nawet całej opozycji demokratycznej w Europie Wschodniej, która w egzekwowaniu prawa widziała ważny powód swojego istnienia.
Skazany na literacką banicję przez politykę, zarabiał dorywczo jako podpowiadacz w telewizyjnym teleturnieju „Licytacja", korepetytor z polskiego i historii, kolporter samizdatowych utworów poetów Nowej Fali, a gdy powstał drugi obieg, także jako drukarz NOW-ej. Relację z pracy w konspiracyjnej drukarni zdał w formie błyskotliwego reportażu - My, Wolna Wałkowa - najgłośniejszego tekstu, jaki ukazał się na ten temat w prasie niezależnej. „Dzięki temu tekstowi praca niezależnej oficyny w PRL przestała być dla mnie abstrakcją, pojawiły się żywe obrazy i postaci, a wraz z tym chęć włączenia się do pracy czy choćby udzielenia jakiejś pomocy" - pisała cztery lata później anonimowa redaktorka drugiego obiegu na łamach podziemnego pisma „KOS".
Coraz bardziej skonfliktowany z peerelowską rzeczywistością, bez reszty zaangażował się w opozycję. W 1978 r., po kilku miesiącach obecności w prasie niezależnej, ostentacyjnie porzucił swój drugoobiegowy pseudonim. Ukrywanie nazwiska przez autorów drugiego obiegu uznał za szkodliwe moralnie, czym naraził się w swoim środowisku na zarzuty o nadmierny radykalizm (ale inni, np. Urszula Doroszewska, poszli za jego przykładem). W 1978 r. prowadził wykład dla wrocławskich studentów na temat współczesnej literatury polskiej - w ramach Uniwersytetu Latającego. Na niezależne wykłady udostępniał również własne mieszkanie. Przychodził do salonu Anny i Tadeusza Walendowskich, 7 lutego 1978 r. miał u nich swój wieczór autorski. Współorganizował wieczory literackie zakazanych poetów - Stanisława Barańczaka i Adama Zagajewskiego, usilnie walcząc o prawo bytu dla twórczości nieuwikłanej we współpracę z reżimem.
Jako współpracownik Biura Interwencyjnego Komitetu Samoobrony Społecznej KOR dokumentował przypadki łamania praworządności przez organa PRL, należał do współautorów Kroniki bezprawia (NOWA 1978), następnie tzw. raportu madryckiego, przygotowanego w 1980 r. przez Komisję Helsińską KSS KOR. Wyczulony na sprawy społeczne, twardo stawał po stronie ofiar samowoli władz. Opisał proces prokuratora Witolda Rozwensa, który podczas polowania zastrzelił przypadkowo trzyletniego wiejskiego chłopca. Walc nie zostawił na prokuratorze suchej nitki. Porównał Rozwensa do okrutnego dziedzica z drugiej części Dziadów, który jako widmo pokutuje w zaświatach (Nie znałeś Panie litości...). Zadziorny, ironiczny, oskarżycielski ton jego relacji ze sprawy Rozwensa wzbudził wątpliwości nawet w szeregach opozycji.
Za mitygowaniem Walca stały zapewne obawy części środowiska korowskiego, że zapalczywa publicystyka przypomina peerelowską propagandę, gdy tymczasem zadaniem KOR jest informowanie. Taka argumentacja - głos umiarkowanych - nie pasowała jednak do jego temperamentu. „Janek to był urodzony fighter" - wspomina Andrzej Paczkowski. Z pasją terenowego reportera dalej tropił sadystyczne skłonności lokalnej milicji, np. sierżanta Michalskiego, który na posterunku w Radzyniu Podlaskim kopnął kobietę, gdy ta chciała przekazać śniadanie dla zatrzymanego syna, i poważnie ją poturbował. Podejmował najbardziej drażliwe tematy, przekraczał kolejne bariery w publicystyce opozycyjnej i narażał się na osobiste niebezpieczeństwo ze strony aparatu bezpieczeństwa.
Walc realizował w ten sposób bodajże najtrudniejszą misję KOR, w gruncie rzeczy stare marzenie polskich ruchów wyzwoleńczych, by „z polską szlachtą poszedł polski lud". Bohaterami jego reportaży stawali się przedstawiciele Polski prowincjonalnej, anonimowi, izolowani, o niskim statusie społecznym i materialnym. Wydawali się zupełnie bezradni wobec przemocy lokalnej wła- dzy. Pozbawieni silniejszej więzi grupowej, która łączyła warstwy wykształcone, byli skazani przez los na milczenie i ciągły strach. KOR jako pierwszy docierał do tych robotników i chłopów, czasami wyciągał ich z tarapatów, dawał znać, że nie są osamotnieni. Choć oczywiście interwencje Walca i jemu podobnych, nieraz torpedowane przez aparat władzy, pozostawały tylko kroplą w morzu.
Musiał być nie tylko śmiały, ale także silny psychicznie. W artykule Akt oskarżenia nagłośnił sprawę milicjanta Zdzisława Pająka i jego kolegów z komisariatu Łódź-Bałuty, w którym dochodziło do tajemniczych zgonów podczas przesłuchań. „Tekst ten napisałem w swoim imieniu. Kolegium redakcyjne »Biuletynu Informacyjnego«, wbrew mojej woli, usunęło moje nazwisko, wyrażając w głosowaniu przekonanie, że sierżant Pająk mógłby mnie zabić po jego opublikowaniu" - ujawnił po latach kulisy. Potrafił jednak również - wraz z Adamem Michnikiem i Zbigniewem Romaszewskim - obronić przed linczem funkcjonariuszy milicji oblężonych w komisariacie w Otwocku przez wzburzony tłum (1981).

„Jakoś organicznie nie umiem być z większością”

Ruch Solidarności obserwował z pozycji publicysty i weterana opozycji przedsierpniowej. Publikował w „Tygodniku Solidarność" i „Niezależności" - piśmie Regionu NSZZ Solidarność Mazowsze. Występował na spotkaniach studentów z redakcją NOW-ej, wygłaszał odczyty, m. in. w rocznicę Marca na Uniwersytecie Warszawskim i politechnice (1981). Jego publicystyka nadal wzbudzała kontrowersje. Artykuł O swoją milicję został odrzucony przez umiarkowany i podlegający cenzurze „Tygodnik Solidarność". Walc wykorzystał w nim przypadek pobicia pijanego mężczyzny przez posterunkowych w Kuźnicy Białostockiej do przypuszczenia frontalnego ataku na aparat bezpieczeństwa PRL. Wydrukowała go dopiero związana z KOR „Niezależność".
Na Solidarność spoglądał z „bolesną radością". Pisał o niej - „nasz związek". Nie uniknął jednak rozczarowań. Upublicznił je kilka lat później w rozliczeniowym Liście do Włodzimierza Marta (pseudonim Jana Kofmana, redaktora naczelnego niezależnej „Krytyki"). Szczególnie mocno przeżywał to, że nowi liderzy robotniczy podejrzewali ludzi KSS KOR o nadmierny radykalizm i ambicje polityczne. Ripostował w swoim stylu - bez pardo- nu. „Dostawali dobrze płatne posady w regionach, służbowe samochody i sekretarki, przy czym, dla pikanterii, nasze kariery związkowe były hamowane przez to właśnie, co powinno je przyspieszać, czyli przez wcześniejsze zasługi". Pisał o korowskim piętnie, zakulisowych rozgrywkach, o frakcji „prawdziwych Polaków", która w Solidarności stanowiła centrum antykorowskiej polityki. Wspominał o niechęci ze strony doradców Solidarności, tzw. ekspertów - „byłem publicystą, którym »eksperci« zwykli straszyć niegrzeczne dzieci". Zaatakował mit jedności Solidarności. I znów wywołał burzę.

Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany w Białołęce, następnie w Jaworzu. Nie zaprzestał pisania. Podczas przepustki rękopisy wyciągał z obandażowanej nogi u mnie w domu - wspominała historyk literatury Alina Brodzka, promotorka jego doktoratu. Wiosną 1982 r. został wypuszczony warunkowo na wolność. Nękany i inwigilowany przez SB, ostrożnie zaangażował się w działalność podziemną. W 1983 r. wrócił do kierownictwa NOW-ej, a w 1984 r. znalazł się w redakcji „Kultury Niezależnej", w której znów pod pseudonimem opublikował kilka ważnych ocen sytuacji w kraju, a także recenzji. W eseju Czy kultura może wybić się na niezależność? dystansował się od uproszczonego antykomunizmu czytelników bibuły i bezrozumnych egzaltacji wszystkim, co ukazuje się w drugim obiegu. Namawiał - to charakterystyczne dla całej jego twórczości - do przekory i nieszablonowego myślenia. Tak rozumiał prawdziwą niezależność.
W lipcu 1985 r. po raz kolejny został pozbawiony pracy, tym razem w Instytucie Badań Literackich PAN. Przeciwko tej decyzji protestowało osiemdziesięciu pracowników instytutu i prasa drugoobiegowa. Z publicystyczną swadą odwoływał się również sam Walc. „Kiedy pierwszy raz w życiu, mając 19 lat, w marcu 1968, pisałem od- wołanie od decyzji, [...] która dotyczyła osadzenia mnie w XII Pawilonie Mokotowa, powołałem się [...] i na to, że byłem dobrym studentem. Funkcjonariusz, który to zdanie przeczytał, zwrócił się do mnie ze śmiechem: »innych tu nie trzymamy«. Mam to wyjaśnienie w pamięci, kiedy zwracam się dziś do pana" - pisał w liście do sekretarza naukowego PAN Zdzisława Kaczmarka.
Aż wreszcie w połowie lat osiemdziesiątych przyszła odwilż. Nie wsadzano już do więzień. By zmniejszyć problem opozycji, rozwiązano worek z paszportami. W ten sposób zachęcano coraz bar- dziej zmęczonych konspiratorów do wyjazdu. Na tej fali Walc dostał paszport i w latach 1986-1988 przebywał na Zachodzie, wykładał i prowadził badania naukowe w Stanach Zjednoczonych, Re- publice Federalnej Niemiec i Szwecji. Służba Bezpieczeństwa zapewne z poczuciem ulgi zamknęła dochodzenie i odesłała jego kilkusetstronicowe dossier do archiwum. Wydawało się, że władze wreszcie się go pozbędą, spotkał je jednak zawód. Walc nie wycofał się ze współpracy z wydawniczym podziemiem, pisał recenzje pozacenzuralnych publikacji, udzielał się w życiu kulturalnym opozycji aż do końca istnienia drugiego obiegu.

Samotność długodystansowca

W 1990 r. Komitet Kultury Niezależnej uhonorował go nagrodą imienia Andrzeja Kijowskiego za „twórczość pełną temperamentu, krańcowo niezależną od obiegowych opinii i pozbawioną jakiejkolwiek asekuracji". Tej postawie Walc pozostał wierny. Jego ostatnie felietony, zebrane w pośmiertnym tomie Ja tu tylko sprzątam, prowadziły go coraz bardziej w kierunku smutnego prze- konania o rozejściu się ideałów dawnej opozycji
irealnej polityki. Przeżyło to wielu idealistycznie nastawionych ludzi z jego pokolenia. Walc nie mógł się z tym pogodzić. Krytycznie obserwował poczynania nowych elit politycznych, atakował je z pozycji korowskiej pryncypialności.
Wyczulony na punkcie moralności i sprawiedliwości społecznej, z nikim nie wahał się polemizować. „Był przeciw Balcerowiczowi. Przeciw Mazowieckiemu, przeciw Wałęsie. Przeciw klerykalizacji życia, za lustracją i dekomunizacją. [...] Jego szydercza publicystyka łączyła wszystkie niemal, zdawałoby się, sprzeczne ze sobą lamenty" - charakteryzował Piotr Bratkowski. Pisarstwo polityczne Walca - „zawsze szokująco nieoficjalne" (Alina Brodzka) - układało się jednak w dążenie do budowy obozu solidarnościowej lewicy. I z pewnością można go uznać za jednego z ojców niekomunistycznej myśli lewicowej III Rzeczypospolitej.
Wciąż miał do kogoś pretensje i siłą rzeczy inni mieli je do niego, ale błędem byłoby widzieć w tym długoletnim starciu ze światem tylko frustracje autora. „I przed rokiem 1989, i potem na- leżał do swoiście pojętej opozycji. Był wybitnym przedstawicielem liberalnej inteligencji, której za- daniem jest patrzenie władzy na ręce. Wierzę, że władza zmieniałaby się, a Walc stałby zawsze po drugiej stronie" - tłumaczyła Grażyna Borkowska na łamach „Kresów". Nigdy nie uległ pesymizmowi w sprawach najbardziej generalnych. Demokratyczną Polskę uważał za swój kraj i był dumny z tego, że się przyczynił do jej narodzin. „Mam naprawdę nadzieję, że jakoś się to ułoży" - mówił, jakby odkładając na bok swoje stałe troski, w 1992 r., na rok przed śmiercią.

Badania nad literaturą polską, które prowadził od początku lat siedemdziesiątych, długo dostęp- ne były tylko nielicznym. Książka o Mickiewiczu Architekt Arki ukazała się w 1991 r. Doktorat o Konwickim, uznany przez Tadeusza Lubelskiego za najlepszą książkę naukową Walca, doczekał się publikacji dopiero w 2010 r., 33 lata po obronie. W tym czasie o Konwickim napisano paręnaście książek, choć oczywiście większość po 1989 r., jako że bohater rozważań Walca również był marginalizowany przez władze PRL za udział w kulturze niezależnej. Nowatorskie interpretacje Walca inspirowały przez cały ten czas kolejnych badaczy. Za pomocą odnośników i cytatów popularyzowali oni też jego dokonania. Siłą rzeczy jednak to ich książki - publikowane i recenzowane - stawały się ważniejszym punktem odniesienia dla czytelników niż starzejący się maszynopis doktoratu, dostępny jedynie w bibliotece Instytutu Badań Literackich.

Walc nie miał też specjalnego szczęścia do historyków. Do tej pory jego sylwetka nie została pokazana ani w słowniku biograficznym Opozycja w PRL (mea culpa), ani w Encyklopedii Solidarności. Wciąż czekamy na pierwsze oficjalne wznowienie jego felietonów; planowano je w serii wydawniczej „Kanon literatury podziemnej", ale się nie ukazało. Sytuacja opozycyjnego pisarza szła w parze z trudnymi losami jego twórczości najpierw nieaprobowanej, potem zapomnianej. Przedwczesna śmierć dopełniła tego obrazu. Nie udało się już Walcowi nadrobić „niecenzuralnego trzynastolecia".

Paweł Sowiński
dr. absolwent historii na Uniwersytecie Warszawskim, pracownik Instytutu Studiów Politycznych PAN. Publikował na temat obchodów 1 Maja, historii turystyki w PRL oraz opozycji demokratycznej. Członek redakcji wydawnictwa Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-89. Właśnie ukazała się jego praca Zakazana książka. Uczestnicy drugiego obiegu 1977-1989.

Napisał do mnie niedawno list z pogróżkami ocierającymi się o groźbę (art. 166 k.k.) popularny prokurator Eksner, który po wymuszonej przez zajadłych ateistów dymisji ze stanowiska zastępcy Prokuratora Generalnego nagrodzony został - w ramach chrześcijańskiego miłosierdzia posadą dyrektora któregoś z departamentów Ministerstwa Sprawiedliwości.

W liście tym - wywołanym przypomnieniem przeze mnie kariery p. Eksnera na poprzednim etapie, mój korespondent nazywa mnie „bezpartyjnym bolszewikiem” oraz zapytuje „czy to przypadkiem nie towarzysze partyjni prokuratora Czubińskiego stworzyli Panu (tzn. mnie - JW) warunki dla przedziwnej kariery? Czy to nie oni zapewniali Panu papu?”

Pytania p. Eksnera są niezwykle trafne: towarzysze prokuratora Czubińskiego i p. Eksnera wielokrotnie zapewniali mi papu w rozmaitych podległych sobie zakładach zapewniających wikt, choć niekoniecznie opierunek, a moja rzeczywiście przedziwna kariera publicysty prasy podziemnej nierozerwalnie jest związana z działalnością tychże towarzyszy, bylem bowiem autorem znacznej części tekstów publikowanych w redagowanym przez Zofię i Zbigniewa Romaszewskich dziale „Praworządność” korowskiego „Biuletynu Informacyjnego”.

W tym samym czasie p. Eksner redagował periodyk „Problemy Praworządności", i w przeciwieństwie do Romaszewskich nie proponował mi współpracy - ale to może dlatego, że w jego piśmie mówiło się o jakiejś innej rzeczywistości, a już na pewno nie o ścieżkach zdrowia w Radomiu i Ursusie czy milicyjnych zabójstwach.
11 sierpnia 1991

Biuro Interwencyjne KSS”KOR” uważa za swój obowiązek informowanie opinii publicznej o wszelkich przejawach łamania praworządności w naszym kraju. Drastyczność spraw niniejszych każe nam odejść od dotychczasowej praktyki publicystycznej i sformułować

A k t o s k a r ż e n i a

Oskarżamy funkcjonariusza KDMO Łódź-Bałuty Zdzisława Pająka o udział w dokonaniu co najmniej dwu zabójstw:

1/ Zbigniewa Gidelskiego /sygn. akt II DS.46/77/
2/Piotra Łukasiewicza /sygn.akt II DS 95/78/

W obu tych sprawach Prokuratura Wojewódzka w Łodzi umorzyła śledztwo.

Uzasadnienie

1/ W dniu 30 lipca 1977 Zdzisław Pająk wraz z innymi funkcjonariuszami MO: Julianem Majewskim, Bernardem Gosem i Grzegorzem Stokowskim, przesłuchując podejrzanego Gidelskiego pobili go pałką służbową i pięściami na całym ciele, w wyniku czego doznał on rozerwania śledziony, a następnie wylewu krwi do jamy otrzewnej oraz wylewu krwi pod oponą twardą i opony miękkie mózgu, a nadto innych obrażeń ciała, w wyniku czego Gidelski zmarł. Przesłuchanie rozpoczęto o godz. 9.15, pogotowie wezwano o godz. 10.30, zgon nastąpił o godz. 11.40. Sekcja zwłok /k.112 -114 akt/ i badania histopatologiczne /k.115/ wykazały, iż obrażenia będące powodem śmierci denata zadane mu zostały podczas przebywania w gmachu KDMO w przeciągu 12 godzin przed śmiercią, a użycie pałki służbowej wyklucza możliwość zadania tych obrażeń przez innych zatrzymanych w celi.
Prokurator Wojewódzki w Łodzi umorzył w sprawie niniejszej śledztwo z powodu niewykrycia sprawcy, a mianowicie dlatego, że wszyscy czterej podejrzani milicjanci nie przyznali się do winy, a nadto zgodnie stwierdzili, że każdy z nich podczas przesłuchiwania Gidelskiego opuszczał pokój przesłuchań. W tym stanie rzeczy - konkluduje prokurator w postanowieniu o umorzeniu śledztwa - nie sposób ustalić czy wszyscy podejrzani bili Gidelskiego3 czy też tylko niektórzy z nich, a jeśli tak, to którzy.
Wobec wątpliwości co do winy każdego poszczególnego podejrzanego i w myśl klasycznej zasady, iż wątpliwości tego rodzaju muszą być tłumaczone na korzyść oskarżonego, wiceprokurator Michał Woźniak podpisał dnia 30 grudnia 1978 r. postanowienie o umorzeniu śledztwa. Należy dodać, ze żaden z podejrzanych nie był w toku śledztwa zatrzymany ani też zawieszony w pełnieniu czynności służbowych. W okresie prowadzenia śledztwa w sprawie zabójstwa Zbigniewa Gidelskiego podejrzany Pająk wziął udział co najmniej w jeszcze jednym zabójstwie.

2/ W dniu 26 X 1978 r. funkcjonariusz MO Pająk wraz z drugim milicjantem Prusakiem wyprowadzili z domu i następnie przewlekli do KDMO Łódź-Bałuty Piotra Łukasiewicza. Po "przesłuchaniu” odwieźli go do izby wytrzeźwień. Jak zeznaje lekarz dyżurny /k.49 akt/: "Został on wniesiony do Izby przez trzech funkcjonariuszy i był rozebrany. Jeszcze przed przystąpieniem do badania lekarskiego zauważyłem u dowiezionego bezwładne opadanie kończyny górnej i dolnej. Następnie w trakcie badania le-karskiego stwierdziłem u niego brak zapachu a l k o h o l u z u s t. Dalszym badaniem stwierdziłem nierówność źrenic. Prawa źrenica była szeroka, nie reagująca na światło. Ponadto objawy lewostronnego porażenia połowicznego ciała". Przewieziony z Izby Wytrzeźwień do szpitala Łukasiewicz zmarł. Przyczyną śmierci było urazowe uszkodzenie mózgu. Sekcja wykazała również inne liczne obrażenia.
Wobec bezspornego udziału funkcjonariusza Pająka w dokonaniu powyższych zabójstw Biuro Interwencyjne KSS ”KOR” uważa za swój obowiązek poinformować również o innej sprawie, mającej charakter poszlakowy, w której podejrzenia kierują się w stronę tego samego milicjanta. Jest to sprawa zabójstwa Jana Kowalczyka /sygn.akt II Ds.67/78/, w której Prokuratura Wojewódzka w Łodzi umorzyła śledztwo z powodu niewykrycia sprawcy.

3/ W dniu 23 lutego ,1978 o godz. 5 rano przed klatką schodową bloku przy ul. Marysińskiej 69 w Łodzi znaleziono zwłoki Jana Kowalczyka. W bloku tym mieszka przyjaciółka Zdzisława Pająka i konfidentka MCK Grażyna Czuba, w której mieszkaniu Pająk często przebywa.
Przybyły na miejsce lekarz pogotowia nie stwierdził widocznych z obrażeń ciała umarłego /k.57/. Sekcja zwłok wykazała kompletne zmasakrowanie ciała Jana Kowalczyka; rozerwanie prawej komory płuc,; pęknięcie wątroby, krew w komorach mózgu, pęknięcie i połamanie żeber i wiele innych obrażeń. Ich rozległość dała Prokuraturze Wojewódzkiej asumpt do twierdzenia, iż przyczyną śmierci denata był wypadek drogowy. Prokuratura całkowicie zbagatelizowała fakt występowania na całym ciele denata licznych krwiaków, które nie mogły powstać po rozerwaniu komory serca; gdyby więc przyjąć, że Kowalczyk przejechany został przez samochód, trzeba jednocześnie stwierdzić, że - jak wynika z charakteru obrażeń - przedtem został skatowany.

W dniu 20 lutego 1978 r. Kowalczyk wyszedł rano do pracy i więcej do domu nie powrócił. Wracając tegoż dnia z pracy oświadczył kolegom, że ma wezwanie do KDM Łódź-Bałuty i koledzy ci widzieli, jak wysiadłszy z tramwaju udał się w kierunku tejże komendy. Tu urywają się jego udokumentowane ślady. Żegnając się z kolegami Kowalczyk mówił, ze obawia się zatrzymania i prosił o dostarczenie mu do aresztu papierosów.

W toku śledztwa ustalono, że w dokumentach KDMO Łódź-Bałuty, jak również w innych posterunkach MO, w szpitalach, izbach wytrzeźwień, pogotowiu ratunkowym, hotelach etc. nie ma żadnej wzmianki, aby denat w którymkolwiek z tych miejsc znajdował się między 20 a 23 lutego. Na tym dowodzie negatywnym jak również i na tym, że żaden z milicjantów KDHO Łódź-Bałuty nie przyznał się do kontaktowania się z Kowalczykiem - przypomnijmy, że w sprawie zabójstwa Gidelskiego czterej przesłuchujący go milicjanci nie przyznali się do winy w sytuacji absolutnie ewidentnej - Prokurator Wojewódzki oparł swoją decyzję o umorzeniu śledztwa z powodu niewykrycia sprawcy.

W śledztwie nie udało się stwierdzić, co robił i gdzie przebywał Jan Kowalczyk przez ostatnie 60 godzin swojego życia. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, ze denat w chwili śmierci był zupełnie trzeźwy. Jest to o tyle ważne, ze świadkowie zgodnie przyznają, ze w ostatnim okresie przeń śmiercią stale nadużywał on alkoholu. Nie odpowiedziano więc na pytanie co mógł robić Kowalczyk przez dwie i pół doby nie wracając do domu, nie chodząc do pracy i nie będąc przez nikogo widzianym w dzielnicy, gdzie był powszechnie znany, gdzie mieścił się jego dom i komenda dzielnicowa MO i wreszcie blok, pod którym znaleziono jego zwłoki. Nie odpowiedziano również na pytanie, w jaki sposób i w jakim celu, a także jakimi środkami sprawca ewentualnego wypadku drogowego przetransportował bezwładne ciało denata /87 kg/ z miejsca wypadku na chodnik pod blokiem mieszkalnym. Brak odpowiedzi na to pytanie jest tym istotniejszy, że matka zabitego wysuwa logiczną hipotezę, iż zabójcy zamierzali wwieźć ciało do mieszkania przyjaciółki funkcjonariusza MO Pająka, która mieszka właśnie na tej klatce schodowej, na X piętrze, aby stamtąd je zrzucić pozorując wypadek czy samobójstwo. Związek Zdzisława Pająka z tą właśnie sprawą nie jest taki ścisły i jednoznaczny jak ze sprawami poprzednimi, nie ma bezpośredniego dowodu jego udziału w zabójstwie, jednak zestawienie faktów opisanych w punktach poprzednich z tym, iż zwłoki Kowalczyka niesione były do klatki schodowej, na której mieszka przyjaciółka Pająka i konfidentka MO Grażyna Czuba i zostały przed nią porzucone z powodu spłoszenia sprawców przez wychodzącego do pracy świadka Sygułę, zmusza do formułowania podejrzeń o współudział w zbrodni właśnie pod adresem Zdzisława Pająka.

Obok pytań, poszlak i hipotez, obok mnożących się w aktach śledztwa niejasności, istnieje tam również jednak i dowód , że sprawcą śmierci Kowalczyka są organa Milicji Obywatelskiej. Na karcie drugiej akt znajduje się protokół oględzin zwłok sporządzony przez funkcjonariusza, który przybył na miejsce ich znalezienia. W protokole tym powiedziane jest wyraźnie, że denat ma na sobie spodnie koloru ciemnobrązowego spięte pasem. W toku śledztwa matka zabitego wielokrotnie zaprzeczała, by syn miał kiedykolwiek takie spodnie i by kiedykolwiek używał pasa, opisując jednocześnie te spodnie, w których syn ostatni raz wyszedł z domu, jasnobeżowe, szyte na miarę, dopasowane, z karczkiem. Te właśnie spodnie, zasadniczo różne od tych, w których denata znaleziono, zostały wydane w Prokuraturze jego matce po umorzeniu śledztwa. Dysponować zaś nimi mógł tylko ten, kto Kowalczyka zabił, a jego ciało porzucił pod klatką schodową bloku na ul. Marysińskiej. Dlaczego Kowalczyk został przebrany? Prawdopodobnie jego ciasne, dopasowane, szyte na miarę spodnie nie dały się wciągnąć na zmasakrowane, opuchnięte ciało ślady znęcania się noszą m.in. genitalia denata. Z tą hipotezą współgra również fakt, że zwrócone matce spodnie porozpruwane są i podarte w okolicach szwów na biodrach.

Formułujemy niniejszy akt oskarżenia jedynie pod adresem funkcjonariusza MO Pająka, którego współudział w dwu z opisanych zabójstw można uznać za udowodniony.

Nie dysponujemy i nie możemy dysponować równie przekonywującymi i bezspornymi dowodami przestępstw, których dopuściły się inne osoby zamieszane w niniejsze sprawy. Chodzi tu o takie czyny jak współudział w zabójstwach, fałszowanie dowodów, fałszywe zeznania, niedopełnienie obowiązków służbowych, stosowanie gróźb bezprawnych, etc.

Wszystkie opisane zabójstwa dokonane zostały na osobach karanych bądź podejrzanych o poważne przestępstwo; zachodzi uzasadniona obawa, iż funkcjonariusz Pająk i jego koledzy uważają za właściwe stosowanie wobec takich ludzi wszelkich pozaprawnych środków. Jest to postawa nie do zaakceptowania przez społeczeństwo - zarówno milicjant Pająk, jak jego koledzy i zwierzchnicy obowiązani są respektować oczywisty fakt, że przepisy Kodeksu Postępowania Karnego odnoszą się właśnie do postępowania z osobami podejrzanymi o dokonanie przestępstw, a morderstwa na takich osobach, dokonane, karane będą z całą surowością prawa. Podając niniejszy akt oskarżenia do publicznej wiadomości Biuro Interwencyjne KSS"KOR“ uważa za możliwe korzystanie z normalnych prerogatyw oskarżyciela publicznego; podniesione zarzuty powinny zostać zbadane w toku bezstronnego przewodu sądowego, w którym winny być wysłuchane argumenty, jakie będzie mogła wysunąć obrona.

^1. Tekst ten napisałem w swoim imieniu. Kolegium redakcyjne "Biuletynu Informacyjnego”, wbrew mojej woli usunęło moje nazwisko, wyrażając w głosowaniu przekonanie, ze sierżant Pająk mógłby mnie zabić po jego opublikowaniu.

"Biała Księga" ¹

Kilkanaście historii ludzi zamordowanych czy zamęczonych, historii, które wydarzyły się współcześnie w Polsce, w naszej milczącej obecności, niemal na naszych oczach. Na oczach setek tysięcy czytelników Nałkowskiej i Borowskiego, ludzi, którzy o totalitarystycznym systemie uczyli się w szkole. Nie tak znów dawno temu pisaliśmy w wypracowaniach o bestialstwie niemieckich faszystów i bezapelacyjnej winie prof. Sonnenbrucha, który owego bestialstwa nie dostrzegał.

Ale gdy działy się historie w Białej Księdze opisane, myśmy oczywiście nic nie widzieli i nic nie wiedzieli, myśmy w tym czasie wykonywali swoje obowiązki? pracowaliśmy w biurach, sklepach, urzędach, może byliśmy nawet zawodowymi humanistami, może dyskutowaliśmy i pisali o człowieku jako takim, możeśmy chodzili na filmy przedstawiające martyrologię narodu w czasie wojny, może... czy rzeczywiście można w ten sposób tłumaczyć się przed sądem historii, albo chociażby przed własnym sumieniem z bierności w obliczu rozpasanej nieludzkiej przemocy, w obliczu mordów i kaźni, sprawianych przez "funkcjonariuszy publicznych" - jak ich nazywa prawo - na chybił trafił wybranym ofiarom.

Nie jest Biała Księga oskarżeniem sformułowanym tylko, ani nawet nie przede wszystkim, przeciw organom Milicji Obywatelskiej, oskarża ona też społeczeństwo, które swoim milczeniem, swoją inercją, swoją nieodpowiedzialnością dopuściło do rozpanoszenia się bezprawia i terroru. Wiadomo bowiem, że na całym świecie policja ma tendencje do używania i nadużywania przemocy, istotne jest przeto, czy i w jaki sposób społeczeństwo stara się zabezpieczyć przed jej samowolą. Dodajmy: jeśli myślimy o Polsce, to chodzi o społeczeństwo, w którym przywilej wolności i nietykalności osobistej - neminem captivabimus nisi iure victum - ma ponad pięćsetletnią tradycję nadany został bowiem już przez Władysława Jagiełłę. I dzisiaj ten naród godzi się na codzienne gwałcenie swoich konstytucyjnych praw, na to, by uzurpatorska władza nie krępowana była w swoim działaniu żadnymi ograniczeniami.

Biała Księga pokazuje, że policyjne tortury, powszechna praktyka bicia zatrzymanych, prowadząca nawet do morderstw, nosi cechy nieustającej pacyfikacji, służy permanentnemu zastraszaniu społeczeństwa. I z naszej winy jest to działanie skuteczne, bowiem pozwalamy się zastraszyć. W imię codziennego - jakże jednak niepewnego - spokoju godzimy się na praktyki władzy godzące w naszych współobywateli. Godzimy się na przykład, by milicjanci w samo południe Wielkanocy, w śródmieściu Warszawy wywlekali z tramwaju beznogiego inwalidę za to, że o jego protezę potknęła się sierżantowa milicji. A przecież pasażerowie tramwaju mogli uratować inwalidę wojennego przed skatowaniem na posterunku milicji. Może i ty jechałeś tym tramwajem?

Wiele napisano słów krytycznych pod adresem złotej wolności szlacheckiej, samowoli i sobiepaństwa, które zgubiły Polskę. Mało, za mało pisano u nas o groźnej mentalności niewolniczej, o kraju smutnych ilotów, o chocholej muzyce, w takt której kręcimy się w miejscu pod portretami Kościuszki i Wernyhory. Żyjemy w jakiejś potwornej schizofrenii, rozdwojeniu jaźni, godzimy się, by między ideami, które wyznajemy a naszą codziennością rosła nieprzekraczalna bariera.
Napisałem o portrecie Kościuszki.


Widzimy go codziennie czy niemal codziennie. Wystarczy choćby sięgnąć do portfela, żeby przypomnieć sobie ludzkie i obywatelskie powinności. Wyjmij z kieszeni 1000 złotych, docencie. Popatrz na wizerunek narysowanego tam człowieka. Zgoda, nie jesteś Kopernikiem. Ale czy pamiętasz, że uczonemu nie wolno ulęknąć się nawet Inkwizycji? Że kiedy przychodzi zagrożenie dla narodu, trzeba odłożyć obserwowanie gwiazd i sposobić się do obrony, do walki?


Wyjmij pięćsetkę, inżynierze. Popatrz na portret inżyniera z zadartym nosem. Przypomnij sobie, co inżynier może i powinien robić dla kraju, dla ludzi. A student, że pieniędzy nie ma wiele, niech wyjmie tylko stuzłotówkę i popatrzy na tego brodatego młodzieńca w drucianych okularach. Niech popatrzy na niego przez tę małą chwilę potrzebną do znalezienia jeszcze trzech złotych i wymienienia na butelkę żytniej. Może zakołacze mu się w głowie ten wyśmiany wiersz z akademii, którego nigdy nie odnosił do siebie. Robota. Tak wiele roboty.


A dla ciebie, literacie, pozostanie już tylko bilon. Te małe dziesięciozłotówki, tak niewiele warte, ot, niecałą linijkę twego wiersza czy prozy. Popatrz na nie chwilę. Nie, nie z tej strony. Orzeł to ty rzeczywiście nie jesteś. Ale po drugiej stronie jest ich dwu. Do wyboru. Którą tradycję podjąłeś.

Ja cię do niczego nie zmuszam. Chcesz spokojnej pracy dla kraju, trzeźwego racjonalizmu, precyzyjnego opisu społeczeństwa, w którym żyjesz? Słusznie, bierz na patrona starszego pana w okularach. A może wolisz walkę, oskarżenia, poetycką syntezę?


Wolna droga, możesz wybrać tego z bujną grzywą.

I życzę wam wszystkim, abyście mieli tyle pieniędzy, ile zauważycie wizerunków ludzi na nich umieszczonych. Oglądamy codziennie twarze z portretów, czytamy gazety, odważnie mówiące o naruszaniu praw obywatelskich w Gwatemali i Hondurasie, słuchamy radia, oglądamy telewizję, rozmawiamy z ludźmi w pracy, na ulicy, przy wódce. Ale między nami i światem rozciąga się niewidzialna i nieprzekraczalna bariera, która zabezpiecza przed wyciąganiem jakichkolwiek konkretnych wniosków. Nas to wszystko nie dotyczy. My...

Właśnie, co my? Powiedz, po co żyjesz? Czego się spodziewasz? Kto albo co jest dla ciebie ostateczną instancją moralną? Wierzysz w Boga? Nie będę cię odwodził. Ale poczytaj Ewangelię i Dziesięcioro Przykazań. Czy w twojej biernej zgodzie na zło świata, w twoich wygodnych codziennych kłamstwach, w twojej obojętności dla skrzywdzonych i poniżonych jest cokolwiek z nauki twojego Boga?
A może nie wierzysz? Może jesteś materialistą i życie kończy się dla ciebie nieodwołalnie, kiedy przestaje funkcjonować twoje ciało? Czy to ciało właśnie jest ostateczną instancją i dobrem najwyższym? W jakiej perspektywie istotne jest, czym napchałeś swój brzuch? Czy rzeczywiście jest ci zupełnie obojętne, kim zostaniesz w pamięci innych?
A może - zostawmy nawet na boku sprawę światopoglądu - masz dzieci? Może zastanawiałeś się kiedyś, jakiego życia chciałbyś dla nich? Jakiego świata? Czy rzeczywiście chcesz, aby żyły tak jak ty?

Zechcesz pewnie na to wszystko odpowiedzieć, że innego życia i innego świata po prostu nie ma, że to tylko mrzonki, idealizm, utopia. Że świat zawsze opierał się na przemocy i niesprawiedliwości, a demokracji nie było w istocie nawet w starożytnych Atenach. I wreszcie przypomnisz jeszcze o radzieckich czołgach. Ciekawe, czy zdajesz sobie sprawę, że myśląc w ten sposób o sobie i świecie, rezygnujesz z roli podmiotu, godząc się na egzystencję rzeczową, przedmiotową, bierną. Właśnie, ten niosek wyciągnięty z podanych przez ciebie samego przecież przesłanek już ci się nie podoba. Tego wcale nie chciałeś powiedzieć. Owszem, ale nie chodzi tu przede wszystkim o twoje słowa, ale o fakty.
Zdaj sobie wreszcie sprawę, ile pracy włożono w to, abyś myślał w ten właśnie sposób, abyś sądził, że nic od ciebie nie zależy, że wszystko co istotne, napisane jest w Księdze Przeznaczeń. A przecież wszystko świadczy o tym, że jest wręcz odwrotnie. Szalejąca cenzura, która ingeruje w najbardziej nawet błahe dziedziny życia społecznego jest wyrazem lęku, jaki przed tobą czuje uzurpatorska władza. Setki godzin spędzonych w aresztach przez wykładowców latającego uniwersytetu są dowodem przerażenia, jakie we władzach naszego kraju wywołuje wizja prawdy o wiecie, docierającej do społeczeństwa. Dziesiątki rewizji w poszukiwaniu niezależnej prasy, konfiskaty artykułów, papieru, matryc - to też dowody obawy przed ludzką suwerennością.

Jest tak, że władza, której się boisz - boi się ciebie, więcej: ona traktuje cię poważniej niż ty sam, ona nie zapomniała, iż to ty właśnie jesteś istotnym podmiotem świata, a ponadto żywi obawy, że możesz sobie o tym któregoś dnia przypomnieć.
Biała Księga pokazuje mechanizm terroru, który ma budzić w tobie poczucie niepewności, wrażenie, że jesteś tylko nic nie znaczącą drobiną; że w zebranych tu przykładach milicyjnych mordów nie ma ani jednego, w którym morderstwo byłoby skutkiem nadużycia władzy dla celów osobistych. Nie chodzi o to, że milicjant załatwia przy pomocy służbowej broni swoje prywatne sprawy. To byłyby bowiem sprawy mówiące o cechach poszczególnych milicjantów, gdy tymczasem Biała Księga ukazuje system. System, w którym bije się nie po to, aby wymusić zeznania, nie dlatego, że milicjant się zdenerwował, ale dla zasady, bije się dlatego, że nie ma powodu, aby nie bić. Jeżeli zaś przypadkiem powody jakie się pojawią, wtedy oczywiście co innego. Np. po skandalu z pobiciem Adama Michnika w Krakowie w lutym tego roku, milicjanci wrocławscy aresztujący niżej podpisanego z okazji kolejnych wykładów otrzymali polecenie przedstawienia swoim przełożonym każdorazowo szczegółowych obdukcji lekarskich, świadczących, że przemocy fizycznej nie stosowali.

Trzydzieści parę ostatnich lat naszej historii to okres wyróżniający się nieistnieniem w kraju opinii publicznej, i więc świadomością władzy, że nikt jej nie patrzy na ręce i że jest ona przeto zupełnie bezkarna. Odradzający się w ostatnim dziesięcioleciu głos tej opinii, nawet kiedy był jeszcze bardzo słaby i cichy, już zmuszał rządzących do liczenia się z nim. Dziś, kiedy głos ten jest donioślejszy, mamy często skłonność do upajania się zwycięstwami. Nie trzeba ich negować, ale musimy zdawać sobie sprawę, iż są to w gruncie rzeczy zwycięstwa i radości niewolnicze. Oto radujemy się, że nie pobito kogoś za wykładanie młodzieży historycznych faktów, że właściciela mieszkania, w którym odbywają się wykłady skazano na kilka tysięcy grzywny, a nie na ciężkie roboty. Cieszymy się, że po roku walki zwolniono z więzienia robotników zamkniętych tam z naruszeniem wszelkich obowiązujących norm prawnych, a działaczy KOR-u trzymano na Rakowieckiej tylko przez dwa miesiące. Uważamy za polityczne zwycięstwo, iż polscy pisarze mogą własnym sumptem i bez żadnego honorarium wydawać swoje utwory w formie maszynopisu, a nikt ich za to nie aresztuje i to nawet wtedy, gdy na forum zjazdu swojego związku zawodowego domagają się czegoś więcej. Jesteśmy w stanie słuchać, jak partyjny pisarz cieszący się opinią liberała określa działalność Towarzystwa Kursów Naukowych jako ekstremizm polityczny.

Słowem - przepełnia nas duma z własnej siły i niemal uczucie wdzięczności wobec naszych panów, którzy pozwalają nam wegetować, choć przecież mogliby zariezat. Nieświadomie ulegamy propagandzie pragnącej nas zmusić, abyśmy całe swoje życie odczuwali jako niekończące się pasmo darów ze strony władzy, która w dobroci swojej robi nam nieustanne prezenty; daje nam wykształcenie, daje nam pracę, daje nam mieszkanie, a my, niewdzięczni, kręcimy nosem i marudzimy, że np, chcielibyśmy jeszcze mięsa albo wyborów.

Lektura Białej Księgi pozwala zrozumieć jak nasze codzienne zgody na nieistotne wydawałoby się drobiazgi, zgody wynikające często ze znużenia, sumują się w spójny system, wymierzony w każdego z nas. Jeżeli nie protestujemy, przeciwko idiotycznemu ale powtarzanemu twierdzeniu, jakoby władza cokolwiek obywatelom dawała, jeżeli swoim milczeniem przyzwalamy na sączenie w nasze umysły jadu wszechogarniającego kłamstwa - nie dziwmy się tym kilkunastu historiom wyjętym z akt Biura Interwencyjnego KSS „KOR”. M o ż e zabrzmi to szokująco, ale jako współpracownik Biura słyszałem historie bardziej jeszcze przerażające, które z rozmaitych względów, /np. z powodu braku zgody rodziny zamordowanego/ nie znalazły się w wydanym zbiorze.

Ale najbardziej wstrząsająca jest świadomość, że żadna z tych spraw nie musiała skończyć się tragicznie, i że jest wspólną winą nas wszystkich, iż wznoszącej pałkę ręki nie powstrzymuje strach przed społeczeństwem, które wymierza sprawiedliwość.

Maltretując człowieka na posterunku w Zakliczynie milicjant wie, że nikt nie wezwie pomocy, bo naczelnik poczty odmówi połączenia. Milicjanci w Łomży zamordują 19-letniego chłopca, bo wiedzą, że żaden adwokat nie napisze skargi.

Zboczeniec-sadysta z posterunku w Ciścu bez obawy będzie masakrować narządy płciowe zatrzymanego, czy przebijać mu dłonie wiedząc, że obdukcja lekarska nie wykaże tych ran.

Liczą, że nikt nie przemoże swojego strachu, aby dać świadectwo prawdzie.
Pamiętaj! Liczą także na ciebie.


<sup>Zenon Pałka przy drukowaniu "Białej Księgi" - dokumentów bezprawia, copyright Ośrodek Karta



1.</sup> Dokumenty Bezprawia. "Biała Księga". Opracował Komitet Samoobrony Społecz­nej “KOR" na podstawie materiałów Biura Interwencyjnego. Wyd. NOW-a, Warszawa 1978

Mnóstwo Kainów jest pośród nas.
Ależ o Panie! oni niewinni Choć przyszłość nasza cofnęli, Inni szatani byli tam czynni;
O! rękę karaj, nie ślepy miecz!
Kornel Ujejski
W dniach 26 lipca i 4 sierpnia odbywał się w Radzyniu Podlaskim proces sierżanta MO, Eugeniusza Michalskiego, oskarżonego o pobicie na posterunku, podczas pełnienia służby, dwu osób - Krystyny Toczko i Jana Jastrzębskiego. Oba wypadki miały miejsce jesienią ub.r. i w obydwu doszło do ciężkich uszkodzeń ciała. Krystyna Toczko opuściła posterunek ze złamaną kopnięciem kością ogonową, Jan Jastrzębski z odbitymi pałką nerkami, co spowodowało krwiomocz i doprowadziło do konieczności leczenia szpitalnego.

Oboje poszkodowani złożyli stosowne skargi w miejscowej prokuraturze, która po upływie kilku miesięcy zdecydowała się na wniesienie aktu oskarżenia. Oskarżony milicjant nie przyznał się do winy ani podczas śledztwa, ani przed sądem, jednak po przesłuchaniu ok. 20 świadków skazany został na kary po półtora roku za każdy czyn, łącznie jednak również półtora roku i 6.000 zł. grzyw oraz koszta sądowe. Wykonanie kary sąd postanowił zawiesić na okres dwu lat ze względu na dotychczasową niekaralność oskarżonego. Wyrok jest nieprawomocny. I podlega zaskarżeniu.
Obserwacja tego procesu budzi poważne refleksje - przede wszystkim interesującym novum jest sam fakt wniesienia przez prokuraturę oskarżenia przeciw milicjantom, do tej pory bowiem składane przez pobitych skargi nie prowadziły do wniesienia aktu oskarżenia. I oto wreszcie gdzieś sprawiedliwości stało się zadość.

Oczywiście można dyskutować nad wysokością wymierzonej skazanemu kary, rażąco niższej od kary jakie za takie same przestępstwa ponoszą ludzie nie chronieni milicyjnym immunitetem ważne, że i prokuratura i sąd pokonały wreszcie warunkowy odruch chowania pod siebie każdej sprawy, w której przestępcą jest człowiek w stalowoniebieskim mundurze.

Czy stało się tak dlatego, ze sierżant Michalski przekroczył swoim zachowaniem przyjęte w jego środowisku granice brutalności? Wszystko zależy oczywiście od punktu widzenia, ale z perspektywy Białej Księgi udowodnione mu pobicia nie były szczególnie brutalne. Ot, szara milicyjna codzienność. Oczywiście z takiej perspektywy patrzeć nie wolno. Michalski, podoficer dyżurny Komendy MO w Radzyniu Podlaskim, kopniakiem postanowił uwolnić się od natarczywości czterdziestokilkuletniej kobiety, matki zatrzymanego poprzedniego dnia chłopaka, która przybywszy na posterunek przyniosła synowi śniadanie i domagała się widzenia z nim. Sierżant nie umiał rozwiązać tej sprawy inaczej niż podkutym służbowym butem.

Przez Jastrzębskiego sierżant również poczuł się sprowokowany: podczas gdy pełnił dyżur na posterunku w niedzielne przedpołudnie, do drzwi jego prywatnego mieszkania zapukali – jak sam mówi – Jehowi. Małżonka nie wpuściła ich, ale zatelefonował do męża. Sierżant, chociaż był sam na służbie, zostawił posterunek i pobiegł interweniować. Złapał groźnego przestępce Jastrzębskiego w sąsiednim mieszkaniu, gdzie ten – jak zeznał – w oparciu o Pismo Święte głosił Dobrą Nowinę jako praktyk swojej religii.

Sierżant doprowadził więc /zresztą z pewnymi oporami/ Jastrzębskiego na posterunek z pomocą sąsiada, pięćdziesięcioletniego emeryta MO, wyjął z pancernej szafy służbową pałkę i zabrał się do nawracania innowiercy. Bił aż się zmęczył a następnie zawiadomił o pojmaniu groźnego przestępcy komórkę Służby Bezpieczeństwa /czy jakby powiedziała Anna Kłodzińska, kontrwywiadu/ w Komendzie Wojewódzkiej w Białej Podlaskiej, która następnego dnia rano przysłała swojego agenta dla przesłuchania ujętego zbira.

Sierżant po dziś dzień nie rozumie, jak to się stało, że stanął przed sądem i przeżywa to głęboko i dramatycznie. Głos mu się łamał na sali sądowej kiedy mówił o tym, że jego stróża porządku i sprawiedliwości postawiono przed sądem jak jakiego chuligana z ulicy, jego, który dbał zawsze o to, by jak najsumienniej wypełniać rozkazy i zarządzenia swoich przełożonych. On zna zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych nr 26/74 o użyciu pałki służbowej, które zaleca aby w m i a r ę m o ż n o ś c i nie narazić człowieka na rozstrój zdrowia, ale nie rozumie, po co te lekarskie obdukcje - przecież jeśli się bije, to nie sposób, żeby nie było śladów...

Według najgłębszego przekonania sierżanta Michalskiego zarówno Krystyna Toczko jak Jan Jastrzębski to ludzie zagrażający porządkowi społecznemu i utrudniający funkcjonowanie władzy i za nią właśnie sierżant się ujął, a jeżeli był przy tym brutalny, świadczy to tylko, jak głęboko dotyka go wewnętrznie każdy przejaw naruszenia porządku społecznego.

Sierżant ma powody, aby uważać się i zapewne się uważać się i zapewne się uważa za wzorowego współczesnego Polaka :czterdziestolatek, żonaty, dwoje dzieci, chłopskie pochodzenie, członek PZPR, 6 i pół na rękę, świetna opinia w pracy - i nagle pod sąd, jak jakiego chuligana z ulicy... Te opinię o sierżancie podzielają najpewniej i jego przełożeni, skoro od dnia ogłoszenia wyroku mimo wszczęcia śledztwa i wniesienia aktu oskarżenia nie został zawieszony w czynnościach służbowych ( czy zawieszono go po wyroku – nie wiadomo).

Oskarżonemu, który do końca nie zrozumiał ani nie zaakceptował faktu stanięcia przed sądem w tym charakterze, bronic się było bardzo trudno. Obrał więc najłatwiejsza linię obrony i jak mówią fachowcy „poszedł w zaparte” to znaczy twierdził, że Jastrzębskiego na posterunku w ogóle nie bił, a najwyżej trochę szarpał podczas doprowadzania, bowiem Jastrzębski stawiał bierny opór w trakcie tej szarpaniny doprowadzony mógł się przewrócić na but sierżanta. Jeżeli chodzi o Krystynę Toczko, to bynajmniej jej nie kopnął ani nie uderzył, a złamanie kości ogonowej powstało zapewne w ten sposób, że pokrzywdzona na posterunku raz po raz nerwowo siadała i wstawała tak długo, aż sobie ową krzywdę zrobiła.
Tłumaczenie to, podobnie jak zaznania kilkunastu kolegów-milicjantów oskarżonego, pragnących mu pomóc, bardziej przypominają dowcipy z milicyjnej serii niż zeznania funkcjonariuszy publicznych przed sądem i charakterystyczne, że właśnie na rażących sprzecznościach, kłamstwach i nieprawdopodobieństwach zawartych w wyjaśnieniach świadków obrony sąd oparł swój wyrok skazujący.

W końcowym przemówieniu prokurator jednoznacznie odpowiedział na postawione przeze mnie na wstępie tego komentarza pytanie o przyczynę wszczęcia procesu przeciwko sierżantowi Michalskiemu, oto Michalski bije, a społeczeństwo mówi, że bije milicja. Takie fakty - tu wspaniała freudowska pomyłka prokuratora - nie powinny ujrzeć światła dziennego. Sąd w ustnym uzasadnieniu wyroku podzielił stanowisko prokuratora i podkreślił ponadto, że postępowanie sierżanta Michalskiego godzi w autorytet wymiaru sprawiedliwości, rzuca cień nie tylko na szaroniebieski mundur, ale i na czarną togą, i dlatego musi on zostać skazany.

Oto więc wyrok swój zawdzięcza Michalski nie normom prawnym, nie poczuciu sprawiedliwości prokuratora czy sędziego, nie wyjątkowej brutalności swojego postępowania, ale głosowi opinii publicznej, który nareszcie w Polsce stał się słyszalny.

Być może wyrok wydany na Michalskiego jest precedensowy, być może będzie się teraz karać milicjantów za bicie ludzi bez wyraźnego rozkazu i dobrze, jeżeli tak się stanie. Ale przecież jednocześnie trzeba mieć świadomość, że wyrok jest dla Michalskiego niesprawiedliwy. Tak, niesprawiedliwy, kolejne, konieczne dla społecznego interesu wyroki w analogicznych sprawach będą również niesprawiedliwe i dlatego nie powinny wzbudzać zadowolenia.

Wyrok sprawiedliwy to taki, który sam skazany rozumie i akceptuje, którego może się spodziewać w momencie popełniania czynu sprzecznego z uznanym powszechnie /w tym i przez sprawcę/ porządkiem społecznym. I dlatego nawet złodziej recydywista, który o sądzie, prokuraturze i milicji mówi samymi przekleństwami, wie doskonale, ile się za dany skok należy i wkalkulowuje weń ewentualny wyrok jako ryzyko zawodowe. Nie jest tak bynajmniej z sierżantem Michalskim, który uważa, że postępował jak tysiące jego kolegów, cieszących się bezwzględną wolnością i szacunkiem przełożonych, a jestem przekonany, że gdyby przeczytał Białą Księgę i inne dokumenty KOR-u, np. te, które obrazowały pacyfikację w Ursusie czy w Radomiu, uznałby się za człowieka wyjątkowo łagodnego.

Sprawa sierżanta Michalskiego pokazuje, jak długa i trudna jest droga od anarchii do sprawiedliwości.

Kiedy wybierałem się do Białej Podlaskiej na proces płk. Witolda Rozwensa, do niedawna dyrektora departamentu w Prokuraturze Generalnej, oskarżonego o nieumyślne zastrzelenie trzyipółletniego chłopczyka, redaktor "BI”, Sewek Blumsztajn usiłował ze swoją znaną, ewangeliczną dobrocią odwieść mnie od zamiaru pisania na ten temat. Tłumaczył mi, że jest to przede wszystkim ludzka tragedia, nieszczęśliwy dla Rozwensa przypadek, którego nie godzi się nam dyskontować propagandowo dlatego tylko, że wydarzył się naszemu wrogowi.

Uznając w pełni te zastrzeżenia natury, moralnej odpowiedziałem Sewkowi, że ewentualny artykuł o procesie będzie napisany niejako przez samego oskarżonego - chodzi przecież nie o wypadek na polowaniu, który może zdarzyć się zawsze, ale o jego okoliczności i przyczyny,a co najważniejsze - o postawę, jaką wobec zaistniałej tragedii zajmie na sali sądowej jej sprawca.

Znane i przed rozprawą fakty wyglądały w ten sposób, że wina Rozwensa w ich świetle wydawała się bezsporną (oczywiste było zabójstwo i osoba sprawcy,jak również i to, że strzały oddane zostały poza terenem łowieckim), należało więc przypuszczać, że nie mając szans na uniewinnienie, Rozwens postawi sobie za cel zachowanie twarzy. Oczekiwałem więc krótkiego i prostego przyznania się do winy i ewentualnego zwrócenia się do Sądu z prośbą o łagodny wymian kary. Można było liczyć, że przy takiej postawie oskarżonego całą tę tragiczną sprawę da się załatwić szybko i bez zbędnej sensacji.

Jeżeli stało się inaczej, to nawet nie dlatego, by sam Witold Rozwens nie zdawał sobie sprawy, że przewidywane przeze mnie rozwiązanie jest dla niego najkorzystniejsze - oto w moim przekonaniu uniemożliwiła je nie tylko wola oskarżonego, ile cechy jego osobowości - te cechy, które doprowadziły go do wysokich stanowisk państwowych, te cechy, które nasz system polityczny kształtuje u swoich opriczników.

Stanął więc przed Sądem Rejonowym w Białej Podlaskiej mężczyzna 47-letni, ojciec dwojga dorosłych dzieci, pochodzenia robotniczego, pułkownik Wojska Polskiego, Kawaler Orderu Polonia Restituta, Złotego Krzyża Zasługi, Medalu Edukacji Narodowej, Medalu XXX-lecia i 14 innych odznaczeń, członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, niekarany, mający na utrzymaniu matkę staruszkę i córkę studentkę.

Gdy wymienił wszystkie te personalia, będące jednocześnie listą faworów, jakimi otoczyła go władza ludowa, pełnomocnik rodziców zabitego dziecka, oskarżyciel posiłkowy, mec. Lis-Olszewski zadał pytanie, które zawsze zadaje się oskarżonemu podczas ustalania personaliów,a które sąd tym razem pominął - o wysokość zarobków. I tu po raz pierwszy temu postawnemu i eleganckiemu mężczyźnie zabrakło odwagi, aby wobec sali pełnej miejscowej, prowincjonalnej biedy, tych robotników i chłopów, którym socjalizm nie stworzył raju na ziemi, wymienić zakończoną wielu zerami kwotę swoich miesięcznych dochodów.

Po odczytaniu aktu oskarżenia Witold Rozwens przyznał się do winy i oświadczył, że pragnie złożyć wyjaśnienia.
Przede wszystkim podkreślił, że bezpośrednio przed wypadkiem był bardzo przepracowany, a mimo to układ stosunków służbowych nie pozwalał mu na wykorzystanie należnego urlopu, w dodatku właśnie w lipcu zakończył się ciężki i długotrwały proces rozwodowy, który wyczerpał go zarówno nerwowo, jak i fizycznie.

Już w pierwszym zdaniu oskarżonego przemieszało się skomlenie o litość kosztem wywlekania spraw intymnych, o których człowiek ceniący własną godność nie wspomina, z jakimś klimatem podskórnego brudu, tego, który powoduje, że rozwód płk. Rozwensa nie mógł nastąpić w drodze gentelmen s agreement.

Tak tedy wycieńczony nerwowo i fizycznie Prokurator Rozwens wziął dwie strzelby i narzeczoną, będącą w wieku jego własnych dzieci i pojechał w kierunku Białej Podlaskiej, nie tylko aby polować i wypoczywać, lecz także, aby spotkać się z zaprzyjaźnionymi policjantami, których od lat nie widział, a którzy polowali w tym właśnie rejonie. 5 sierpnia Rozwens zjawił się w Białej i zgłosił do Prokuratury Wojewódzkiej, gdzie poprosił o udostępnienie specjalnego ośrodka wypoczynkowego w Szadku. Został natychmiast wraz z narzeczoną zawieziony do będącej własnością owej prokuratury niezamieszkałej gajówki, usytuowanej na niewielkiej leśnej polanie. Dodajmy, że na wiodącej do niej drodze ustawiony jest znak zakazujący ruchu wszelkich pojazdów mechanicznych, co nie przeszkadzało oczywiście ani Rozwensowi, ani jego przyjaciołom wjeżdżać samochodami. Na polanie tej, 60 m. od gajówki prokuratury, mieści się drugi dom, należący do rodziny Chacewiczów.
Już następnego dnia po przybyciu na miejsce Rozwens odstrzelił kozła.

Dolce vita, upływające pomiędzy narzeczoną, polowaniami, sutym jedzeniem i przyjaciółmi policjantami zakłócone jednak zostało przez psa lub psy Chacewiczów, które potarmosiły skórę suszącą się na oparciu ławki w nieogrodzonym obejściu. Rozwens widywał je już wcześniej i nawet - jak powiada - zastanawiał się, czy nie zwrócić uwagi właścicielowi, że jego psy włóczą się po terenie łowieckim, jednak poczucie rzeczywistości było naturalnie u Dyrektora Departamentu Profilaktyki Prokuratury Generalnej silniejsze niż poczucie prawa, przeto - jak zeznał - nie chciał zwracać się do Chacewicza nie wiedząc, jakie układy łączą go ze stałymi użytkownikami gajówki, białopodlaskimi prokuratorami.
Najwyraźniej zdolność przewidywania tego super-speca od profilaktyki nie pozwalała w żadnym wypadku spodziewać się, iż pies PGR-owskiego robotnika ośmieli się targnąć na generalno-prokuratorką własność, a jednak się targnął.
Rozwens twierdzi, że znalazł skórę tak poszarpaną, iż rzucił ją gdzie bądź i od tej pory wszelki ślad po niej zaginął. Oskarżony, jeszcze raz przeżywając tę bolesną stratę przed Sądem Rejonowym, podkreślił, iż nie krył swojego zdenerwowania, bo bardzo mu na skórze zależało. Szkoda była jednak nieodwracalna.

Cóż tedy Generalny Profilaktyk uczynił ze swoim drugim trofeum, łbem kozła? Oczywiście malowniczo uplasował go na tej samej ławie przed gajówką, nic bowiem nie wskazywało, że psy Chacewicza są recydywistami i zdecydują się powtórzyć swoje przestępstwo.
Tymczasem na myśliwych spadł nowy cios - oto wojewoda bialskopodlaski w związku ze stwierdzeniem wypadków wścieklizny wśród zwierząt wydał zarządzenie zakazujące polowań. Zaprzyjaźniony policjant, który o tym smutnym fakcie zawiadomił Rozwensa, zauważył jednocześnie, że jednak jest zwierzyna, której mordowanie jest dozwolone - oczywiście psy i koty, które w tej sytuacji należy uznać za wściekłe. Wydawało się, że przy wściekłości Rozwensa szanse psów Chacewicza zmalały do zera.

Krytycznego dnia 11 sierpnia przed południem do gajówki przybył miejscowy prokurator wojewódzki ze swoim zastępcą do spraw profilaktyki zresztą. Narzeczona przygotowała śniadanie, profilaktyk Generalny wyciągnął Stocka, zaś wojewódzki, dla zachowania hierarchii, wyjął z aktówki butelkę winiaku luksusowego, po czym - jak zeznaje oskarżony - wszyscy byli zupełnie trzeźwi.
Po śniadaniu, które skończyło się koło godziny pierwszej, wojewódzcy stróże porządku udali się pełnić swe zaszczytne obowiązki służbowe, zaś Rozwens z narzeczoną zajęli się przygotowaniem pożegnalnego obiadu dla zaprzyjaźnionych milicjantów, którzy mieli przybyć z sąsiedniej leśniczówki.

Do obiadu tego - jak zeznaje oskarżony - wypito w 5 osób jedną butelkę piwa i to zapewne ta jedna piąta butelki tak Rozwensa rozebrała, że po obiedzie, pożegnawszy przyjaciół, poszedł spać. Kiedy się zbudził, było mu czegoś źle i żeby się rozerwać postanowił pojechać do innego obwodu łowieckiego, gdzie miał jeszcze jeden odstrzał na kozła. Niestety jednak narzeczona odmówiła działu w wyprawie, a prokurator sam nie chciał prowadzić własnego samochodu, czego - jak powiada – nie robi planowo - mimo posiadanego prawa jazdy.

Nie układało się tego dnia Generalnemu Profilaktykowi, do wszystkich, przykrości wcześniejszych doszedł jeszcze gniew na narzeczoną. Wyszedł na podwórze i stwierdził, że na dodatek nie ma łba. Zaczął go nerwowo szukać, ale nie znalazł, i co dziwniejsze, nie znalazła go również później ekipa śledcza. Swoją drogą, ciekawe, gdzie psy mogą schować łeb kozła razem z rogami, kiedy mają do człowieka złość.

Oskarżony nie kryje, że był wściekły i- oświadczył narzeczonej, że zaraz psy odstrzeli. Jego zdenerwowanie - jak wyjaśnia - było spowodowane tym, że myśliwy ma obowiązek okazać władzom łowieckim poroże, bowiem nie do wszystkiego jednak wolno strzelać to właśnie, po rogach poznaje się, czy odstrzelono prawnie, czy bezprawnie i właśnie dlatego Dyrektor Departamentu Prokuratury Generalnej płk. Witold Rozwens był taki zdenerwowany, wiedział bowiem - jak zeznaje – że, komu jak komu, ale jemu nikt z kolegów ze Związku Łowieckiego na słowo nie uwierzy i wszyscy będą sądzić, że odstrzelił jakieś zwierzę, które do zabicia nie było przeznaczone.

W każdym razie wybrał dwa naboje z najgrubszym śrutem i schował do kieszeni. Nie mógł sobie jednak znaleźć miejsca, wobec czego zaczął przygotowywać ognisko przed domem, rozglądając się jednocześnie, czy w pobliżu nie kręci się nic, co można by zastrzelić. Ponieważ jednak tymczasem wybiła 19.30, Rozwens jako urzędnik zdyscyplinowany, nawet w tak trudnej chwili przystąpił do oglądania"Wieczoru z Dziennikiem”. Jednak i to nie przyniosło mu ukojenia, toteż gdy rozpoczął się film o Kusocińskim, wziął dubeltówkę i wyszedł przed dom. Załadowaną broń położył na foteliku turystycznym obok drewna, które przygotował na ognisko i wziął się do podpalania - jak mówi - harcerskiego stosu.
Czy jednak dzień był dla niego taki pechowy, czy koordynacja ruchów nie ta, czy prokurator za mało miał w sobie z harcerza - dość, że ogień zapalić się nie chciał, przeto już raczej prokuratorskim sposobem poszedł do domu po benzynę i gazetę. Zeznaje precyzyjnie: oblał ognisko benzyną, butelkę odrzucił w grządki, w prawą rękę ujął gazetę, lewą zaś wyjął z kieszeni na piersi zapalniczkę marki Ronson (Nie daruje tego szczegółu. Stoi przed sądem oskarżony o zabójstwo, ale jeszcze i tu przypomni swoją pańskość. Ronson, chamy, Ronson) i podpalił gazetę. Zanim jednak zdążył ją opuścić na oblany benzyną stos drewna, usłyszał od bramy szczekanie psa.
Odrzucił gazetę precz, chwycił strzelbę. Widział wyraźnie na tle bramy ze świeżych sosnowych desek. Wypalił z górnej lufy. Widział, że pies okręcił się wokół osi i uskoczył w lewo, w kierunku krzaków. Strzelił drugi raz ze swojej świetnej importowanej dubeltówki. Rozładował broń i poszedł do domu zapalić światło na podwórzu, aby obejrzeć rezultat strzału. Zobaczył zabite dziecko.

Wyjaśnijmy w tym miejscu kilka szczegółów: odległość od miejsca, w którym stał strzelający, do bramy, wynosi 23 kroki, a więc ok. 16 m. Cel, do którego Rozwens strzelał, znajdował się na podwórzu, a więc bliżej, niż owe 23 kroki. Pies, do którego jakoby strzelał, jest wielkości wilka. Zabity chłopczyk miał jasną bluzkę i długie jasnoblond włosy. Wg Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej krytycznego dnia ciemność zapadła o 20.49, czyli właśnie wtedy, kiedy miał miejsce strzał. Wg ojca zabitego chłopca, kiedy usłyszawszy strzał wybiegł z domu, dobrze widział odległe o ok. 50 m. słupy telegraficzne, a widać było i dalej. Wg orzeczenia biegłego weterynarza nie sposób stwierdzić, czy pies Chacewicza został trafiony śrutem, jakkolwiek kuleje na jedną łapę, wg orzeczenia Zakładu Medycyny Sądowej chłopiec trafiony został 14 śrutami pochodzącymi z dwu strzałów, które dosięgnęły go przy dwu różnych położeniach ciała. Jeden śrut przebił na wskroś mózg, inny tętnicę główną, kilka trafiło w klatkę piersiową, powodując krwotok z płuc. Rozwens twierdzi, że znalazł dziecko pod krzakiem, jednak ekipie śledczej nie udało się we wskazanym, przezeń miejscu stwierdzić żadnych śladów krwi, znaleziono natomiast ślady krwi grupy AB Rh+ (tej samej, co grupa krwi chłopca) na bramie wjazdowej, ale biegli nie wypowiedzieli się jednoznacznie, iż jest to na pewno krew ofiary.

Narzeczona utrzymuje, że po stwierdzeniu zabójstwa Rozwens załadował dubeltówkę i próbował do siebie strzelać, ona jednak po walce zdołała mu odebrać broń. Sam oskarżony stwierdza skromnie, iż tego nie pamięta, znajdował się bowiem w stanie szoku, jednak powiada, że następnego dnia zauważył na barkach ślady pogryzienia i podrapania. Prokurator domyśla się, że to narzeczona pogryzła go, odbierając mu strzelbę, przy czym z kronikarskiego obowiązku wypada podkreślić, że zgromadzeni na sali sądowej widzowie reagowali na ową supozycję niewłaściwie i bez zachowania stosownej dla przybytku Temidy powagi, dając swoim zachowaniem do zrozumienia, iż iunctim między gryzieniem a próbą samobójstwa nie jest dla nich oczywiste. A Rozwens stale podkreślał swoją szczerość wobec sądu i bez skrępowania wywlekał nawet rzeczy tak intymne i dwuznaczne. Może znów nie był w stanie przewidzieć, że po tych rewelacjach jego narzeczona, powszechnie taksowana wzrokiem przez obecnych stanie się obiektem kuluarowych dyskusji - wygląda na taką, co gryzie, czy też nie wygląda?

Pod wpływem narzeczonej prokurator postanowił jednak sprawdzić, czy dziecko na pewno zostało zabite i doszedł do wniosku, że jeszcze żyje. Narzeczona usiadła za kierownicą, a on z dzieckiem wsiadał właśnie na tylne siedzenie, kiedy nadbiegł ojciec zabitego chłopczyka, Zygmunt Chacewicz. Wszystko toczyło się bardzo szybko, bowiem ojciec zeznaje, że razem z żoną wybiegli z domu zaraz po strzale, wołając synka.
Samochód pełną szybkością na światłach i klaksonie pomknął w kierunku Białej Podlaskiej. Chacewicz twierdzi, że podczas jazdy narzeczona mówiła do Rozwensa: „Wiciu, a tak cie prosiłam, żebyś już nie brał brono do ręki, przecież już mieliśmy takie nieprzyjemności”, ale ani Rozwens, ani jego narzeczona nie przypominają sobie, żeby takie słowa zostały wypowiedziane.

Na korytarzu szpitalnym ojciec i zabójca czekali na wyrok lekarzy. Rozwens twierdzi, iż łączyła ich wspólna tragedia, szczególnie zaś to, że obaj nie mieli papierosów, ojciec natomiast tej duchowej swojej więzi z prokuratorem sobie nie przypomina. Pamięta natomiast, że kiedy oznajmiono mu o śmierci synka, sklął Rozwensa, ten zaś kazał mu się zamknąć, grożąc, że w przeciwnym wypadku potrafi go upierdolić – ale tego z kolei nie przypomina sobie oskarżony.

Ze szpitala Rozwens zawiadomił o popełnionym przestępstwie MO i Prokuraturę Wojewódzką, dokąd też - po zażyciu środków uspokajających - udał się osobiście, aby złożyć zeznania. Połączył się telefonicznie z Prokuraturą Generalną i złożył stosowny raport, który spowodował, że o drugiej w nocy przybył na miejsce Dyrektor Departamentu Śledczego. Do Prokuratury Wojewódzkiej wezwano też lekarza pogotowia, który od Rozwensa pobrał krew, aby zbadać zawartość alkoholu. Badanie dało wynik 0,000% i bodaj nie była to najlepsza przysługa wyświadczona oskarżonemu, niełatwo bowiem było obecnym na sali sądowej uwierzyć w to nagłe cudowne wyparowanie alkoholu z organizmu Witolda Rozwensa.

Po wyjaśnieniach oskarżonego normalną rzeczy koleją oskarżyciele i obrońca zadają mu pytania; prokurator pytał o obecny stosunek oskarżonego do motywów, jakie krytycznego wieczoru skłoniły go do strzelania w - jak sądził - psa Chacewiczów. Rozwens nie umiał jednak skorzystać z tej szansy i tłumaczy, że strzelanie psów jest obowiązkiem nieprzyjemnym, ale jednak obowiązkiem. Traktowałem go jako szkodnika – dodaje.
Lis-Olszewski pyta, jak rutynowany myśliwy (Rozwens poluje od 14 lat) może chybić dwoma kolejnymi strzałami, i to śrutem, dużego psa na kilkanaście metrów. Oskarżony ze spokojem fachowca wyrozumiale wyjaśnia laikom skomplikowane niuanse sztuki łowieckiej, wreszcie powiada, że zdarzają się zające, które bezkarnie potrafią przejść przed całą linią myśliwych i że nazywa się je zającami pancernymi.

Na kolejne pytania oskarżyciela posiłkowego Rozwens odpowiada,że nic nie wiedział o tym, że Chacewiczowie mają dzieci i zaprzecza twierdzeniu ojca, jakoby zabity chłopiec był tegoż dnia z Rowensem na grzybach, oraz, że był częstowany czekoladą i cukierkami.

Obrońca oskarżonego, mec. Pociej, wiceprezes Naczelnej Rady Adwokackiej prosi swego klienta, aby zechciał wyjaśnić, dlaczego tyle miejsca w swoich zeznaniach poświęcił precyzyjnemu określeniu ilości i rodzaju wypitego krytycznego dnia alkoholu, skoro akt oskarżenia nie zarzuca mu popełnienia przestępstwa w stanie nietrzeźwym. Oskarżony wyjaśnia, iż po wypadku obiegały kraj rozmaite wersje zdarzenia, których motywem przewodnim i niezmiennym było przekonanie, iż zabójca był kompletnie pijany. Rozwens dodaje też, że wersje takie rozpowszechniane były przez członków Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego. Swoją drogą interesujące, czemu to ludzie tak Rozwensa nie lubią.
Wprawnie podpytywany przez swego obrońcę, prokurator jeszcze raz deklinować zaczął słowo tragedia, mówiąc w tym kontekście jednym tchem o zabitym chłopczyku i swojej złamanej karierze, a wreszcie dodał, że czuje się odpowiedzialny nie tylko za zabicie Mariusza Chacewicza, bowiem swoim strzałem zabił również i drugą osobę – swoją matkę staruszkę, która wprawdzie do dziś o niczym nie wie,ale jak się dowie, to na pewno umrze ze zgryzoty. Na koniec modulowanym głosem, ze świetną dykcją, zachowując pauzy w stosownych miejscach, oskarżony powiedział: -”Mam jedną rzecz, którą chciałbym ocalić – twarz zwykłego człowieka. Chciałbym, aby wierzono, że jestem człowiekiem uczciwym”.
Na zakończenie postępowania dowodowego mec. Pociej złożył do akt sądowych plik pism informujących o nagrodach i pochwałach Rozwensowi udzielonych ) nie wiem, niestety, czy było wśród nich podziękowanie za słynne wystąpienie telewizyjne o pijaku Pyjasie i agenturalnej, antypolskiej działalności KOR-u).
Po przerwie zabrał głos oskarżyciel publiczny, który w swoim końcowym wyjaśnieniu stwierdził, że skrupulatnie zgromadzony materiał dowodowy przekonuje, iż zarzut aktu oskarżenia jest w pełni uzasadniony i pozwala wydać prawidłowy wyrok, odzwierciedlający właściwą postawę wymiaru sprawiedliwości. Oskarżony popełnił jedno z cięższych przestępstw, o których mówią przepisy naszego prawa i jego czyn wymaga społecznego oburzenia i stosownego napiętnowania. Prokurator podkreślił również, że Rozwens był prawnikiem, prokuratorem, miał więc obowiązek świetnej znajomości przepisów, a oprócz kodeksu karnego poważnie też złamał prawo łowieckie, zabraniające bezwzględnie strzelać do psa znajdującego się w zasięgu głosu jego pana.
W konkluzji prokurator oświadczył, że ze względu na zasługi oskarżonego nie żąda dlań maksymalnego wymiaru kary (zabójstwo nieumyślne zagrożone jest karą od 6 miesięcy do 5 lat więzienia), ale przy braku innych okoliczności łagodzących, wobec karygodnej lekkomyślności Rozwensa domaga się dlań 4 lat więzienia. Na zakończenie oskarżyciel publiczny zwrócił się ze słowami przeprosin do rodziców zabitego chłopca za to, ze treścią swego przemówienia jeszcze raz zranił ich serce.
Z kolei zabrał głos oskarżyciel posiłkowy, dr Lis-Olszewski. Warto podkreślić, że było to jego ostatnie wystąpienie przed sądem, bowiem Rada Adwokacką wydała przepis zakazujący adwokatom wykonywania swojego zawodu po ukończeniu 70 roku życia, rezerwując sobie prawo przedłużania okresu aktywności sadowej wybranym. Oczywiście do wybrańców tych nie mógł należeć Lis-Olszewski, żołnierz AK, więzień we wczesnych latach 50-tych, obrońca w setkach spraw politycznych. Jego adwersarz w tym ostatnim procesie, wiceprezes Rady Adwokackiej, Pociej, miał możność jeszcze raz przekonać się,jak trafna słuszna i zgodna z interesami PZPR – przodującej siły narodu- była decyzja, którą wraz z kolegami podjął wobec starego adwokata. Ale złożyło się tak pechowo, że jeszcze w sprawie Rozwensa mecenas Lis-Olszewski zdążył jeszcze przemówić przed sądem.
Oskarżyciel posiłkowy, przyłączając się w całości do wniosków oskarżyciela publicznego, podjął z kluczowym dla prokuratora określeniem „lekkomyślność” i wykazał, że oskarżony w całym swoim postępowaniu stawiał się ponad prawem, uznając za swój przywilej bezmyślne lekceważenie podstawowych przepisów. Zwrócił też uwagę na fakt picia przez oskarżonego wódki z podwładnymi mu prokuratorami znajdującymi się na służbie i nie dał wiary jego zapewnieniom, że był trzeźwy podczas oddawania strzałów, tylko bowiem stanem wielkiego zamroczenia alkoholowego można wytłumaczyć dwukrotne nietrafienie przez doświadczonego myśliwego w dużego psa z odległości kilkunastu metrów i to śrutem lecacym wiązką o średnicy 5 m. Podkreślił również podejrzane machinacje polegające na przelewaniu do jednej butelki resztek Stocka i winiaku oraz usunięcie drugiej butelki, co miało stworzyć wrażenie, iż wypito alkoholu znacznie mniej niż w rzeczywistości.

Analizując zeznania oskarżonego Lis-Olszewski zwrócił uwagę na jego krwiożerczość, na życie zemstą – ślepą zemstą i wielogodzinne oczekiwanie na moment, kiedy będzie mógł wziąć odwet na psie za zniszczone trofea, które utracił przecież tylko przez własną bezmyślność. Człowiek w tym stopniu kierujący się emocjami, wyłączający wszelką samokontrolę, gdy idzie o własne – jakże przy tym nikłe – dobro, ten człowiek był prokuratorem Prokuratury Generalnej, ten człowiek otrzymał pozwolenie na broń. Kierowała nim żądza zabijania, rakarska satysfakcja mordu.

Lis-Olszewski wskazał również, jak werbalna jest skrucha wyrażana przed sądem przez oskarżonego, który deklarując przyznanie się do winy i chęć składania wyjaśnień, stara się jednocześni ukryć prawdę, posuwa się do kłamstw, aby tylko przedstawić się w nieco korzystniejszym świetle. Oto np. oskarżony wielokrotnie powtarzał przed sądem, że nic nie wiedział o tym, jakoby Chacewiczowie mieli dzieci, a przecież jedno z nich liczy 4 miesiące, drugie zaś rok i 4 miesiące, nie sposób więc twierdzić, że wyostrzony słuch myśliwego nie zarejestrował z odległości 60 m płaczu niemowlęcia, a nawykłemu do tropienia wzrokowi umknął widok porozwieszanych pieluch.
Reasumując Lis-Olszewski podkreślił, że zakwalifikowanie czynu Rozwensa jako zabójstwa nieumyślnego jest dla niego i tak nader korzystne, bowiem można by w tym przypadku oskarżać go o zabójstwo umyślne z zamiarem ewentualnym.
Mecenas Pociej rozpoczął mowę wedle starych zasad sztuki adwokackiej od przypomnienia jednej ze słynnych mów Hofmokla-Ostrowskiego, w której ów wielki adwokat mówił, jak będąc niegdyś w Londynie utknął niespodziewanie w ogromnym korku samochodowym. Ruch samoczynnie zatrzymał się, bowiem na skrzyżowaniu dziecko szukało swej zgubionej zabawki. Tak wielki jest, Wysoki Sądzie – grzmiał wzruszony mec. Pociej – majestat dziecka, stosując retorsio argumenti, tl. W Erystyce Schopenhauera sposób 26.
- Majestat dziecka- kontynuował obrońca – jest wielkim dobrem, które jednak nie może przesłaniać innych, wyższych dla społeczeństwa. Gdy z napięciem słuchacze oczekiwali informacji, o jakie to wyższe dobra chodzi, mecenas zastosował mutatio contrversiae (u Schopenhauera sposób 18), czyli po prostu zmienił temat.
Z kolei obrońca oświadczył, że zgubne dla wymiaru sprawiedliwości jest oddziaływanie na emocje, któremu przeciwstawił ścisłe trzymanie się litery prawa. Dowiedzieliśmy się, że oskarżyciel publiczny, w szczególności zaś posiłkowy bronią psiej anarchii, a określenie „rakarz” użyte przez Lisa-Olszewskiego godzi już nie w Witolda Rozwensa, ale w podstawy praworządności, bowiem - grzmiał mec. Pociej – obowiązek odstrzeliwania włóczących się wściekłych psów nakłada na myśliwych ustawa uchwalona przez- tu głos jego wibrować jął coraz głębszymi tony – Selm Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Więcej szacunku -dyszał świętym oburzeniem obrońca praworządności- dla najwyższej władzy ustawodawczej narodu!

I wtedy z sali rozległo się jedno krótkie zdanie: „Ale to jest przedwojenna ustawa” i buchnął śmiech, który mecenasa Pocieja zmroził wpół gestu, śmiech, który objął całą salę, wprawiając w rytmiczne drgania nawet orła zawieszonego na sędziowskim łańcuchu. Dopiero po chwili Przewodniczący zakrył usta ręką.

Po tak niespodziewanym rozładowaniu napiętej atmosfery wszyscy słuchali podjętego wątku mec. Pocieja ze zdwojoną uwagą, starając się nic nie uronić z jego imponujących wywodów. Można było bowiem spodziewać się wszystkiego: oto usłyszeliśmy, że oszukał oskarżonego prokurator i dlatego- zwiedziony łagodnymi sformułowaniami aktu oskarżenia – przyznał się do winy, gdy w gruncie rzeczy żadnego przestępstwa nie popełnił, do szkodnika strzelał słusznie, a jeżeli uczynił to w niewłaściwym miejscu, to ustawa łowiecka przewiduje za to karę 2000 zł grzywny.
Czy prawo jeszcze istnieje – dopytywał się dalej mec. Pociej, wymieniając kolejno różne artykuły kodeksu karnego i na przemian to starał się przekonywać o niewinności swojego klienta, to prosił o litość dla niego wprawnie dyskontując wyrażoną przezeń skruchę. - Obywatele sędziowie! Stoi oto przed wami – tu szerokim gestem wskazywał mec. Pociej siedzącego na ławie oskarżonych Rozwensa -człowiek skruszony. Ale czy ten wzruszony człowiek, który oto przed Wami stoi – Rozwens,siedzący na ławie oskarżonych prawidłowo wsparł skronie na rękach – to zwykły szary obywatel? O nie, obywatele sędziowie! Ten skruszony człowiek to – mecenas świetnie wytrzymywał pauzy – żołnierz. Pułkownik Wojska Polskiego. To – prokurator Generalnej Prokuratury.

Jak przystało na szacownego prawnika starej daty, mec. Pociej stanął w swoim wywodzie na stanowisku z lekka konserwatywnym, odrzucając prawnicze nowinkarstwo w rodzaju postulatów niejakiego Frycza-Modrzewskiego zawartych w jego broszurce O karze za mężobójstwo i wywodził, że wyrażona przez pana tak możnego jak Witold Rozwens skrucha, połączona w dodatku zapłacenia grzywny do 2000 złotych jest rekompensatą za śmierć chłopskiego dziecka w pełni wystarczającą – i wniósł o uniewinnienie. Zastrzegł przy tym, że postępuje wbrew woli swojego klienta, który do winy się przyznał utrudniając mu obronę, ale przecież to nieszczęsne przyznanie się nie powinno przeszkadzać w wydaniu zgodnego z prawem wyroku.

Przewodniczący kompletu sędziowskiego najwyraźniej nie zrozumiał mecenasa Pocieja,a może nie był pewien,czy dobrze słyszy, toteż zapytał z nieukrywanym zainteresowaniem:”Czy to znaczy, że pan mecenas wnosi o uniewinnienie?” Tak przywołany do rzeczywistości adwokat podtrzymał swoje bulwersujące oczekiwanie dodając jednocześnie, że gdyby sąd jednak nie zechciał oskarżonego uniewinnić, to prosi o łagodny wymiar kary.

Tu koleją rzeczy sąd zapytał oskarżonego, czy chciałby coś powiedzieć w ostatnim słowie. Rozwens niespiesznie wstał, powiódł po sali wzrokiem,wsparł ręce na ławie oskarżonych i czekał, wreszcie zaczął: „Nie jest mi łatwo zabrać dziś głos przed Wysokim Sądem, choć przecież tyle razy na sali sądowej przemawiałem, w najgorszych jednak prognozach swojego życia nie przypuszczałem, że przyjdzie mi po raz ostatni w życiu zabrać głos w charakterze oskarżonego, i to oskarżonego o czyn tego rodzaju. Zdaję sobie sprawę z nieodwracalności tragedii, której jestem sprawca i jeszcze raz chciałbym wypowiedzieć to słowo, z którego niewystarczalności w tej tragicznej sytuacji świetnie zdaję sobie sprawę – słowo przepraszam. 30 lat temu poszedłem do wojska nie po to, żeby szukać łatwego chleba, a do Prokuratury nie po to, by dorabiać się na prawie pieniędzy. Rozumiem ostre sformułowania prokuratora i oskarżyciela posiłkowego, bo będąc na ich miejscu również starłbym się swój obowiązek wypełniać dobrze. Muszę jednak odrzucić insynuacje – zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, aby te rzeczywistość, tragiczną rzeczywistość utrwalić dla sądu. Próbowałem osądzić sam siebie. To sprawa trudna nawet dla żołnierza. Zrezygnowałem i próbowałem zrezygnować ze wszystkiego, co przez 30 lat ciężkiej roboty zrobiłem. Moi przełożeni poszli dalej – zostałem relegowany z wojska i z prokuratury, surowo rozliczyła się ze mną partia. Im lepiej coś w życiu robiłem, to jest to dzisiaj przeciwko mnie. Z głębi serca rozumiem tragedię rodziców Mariusza i podzielam w takim stopniu, w jakim nie przypuszczają. Moja pasją zawodową była profilaktyka. Zastanawiałem się, co będzie dziełem mojego życia. Kiedy w Prokuraturze Generalnej powoływano Departament Profilaktyki, dostrzegłem wielką szansę. Straszliwą tragedią jest fakt, że to wszystko, co zrobiłem dla dobra dziecka i rodziny (tu Rozwens wymienia rozmaite umowy zawarte między jego departamentem a Polskim Związkiem Łowieckim, Ligą Kobiet, Polskim Związkiem Pomocy Społecznej etc) – zniszczone zostało jednym strzałem i to stanowi moją tragedię. Rozumiem, że jest ona niczym wobec majestatu śmierci, ale żeby zrozumieć tę tragedię, trzeba ją przeżyć.

Do końca życia będę musiał istnieć ze świadomością, że na moich rękach jest krew.
Ja w swoich zawodach nie pracuję 2 miesiące. To jest śmierć przed skonaniem. Proszę o pełne zrozumienie. Przyjęcie do rozumu, jeśli do serc to nie trafia, że ta tragedia ma swoje złożone oblicza...”

Pierwsza reakcją na krasomówcze oskarżycielskie popisy Rozwensa był podziw dla jego aktorskich talentów – ale oto po chwili przychodzi refleksja: jakże przydał się trening samokrytyk stalinowskich! I jeszcze raz racje ma Orwell – bezbłędnie opanowany przez opriczników systemu double speach pozwala w odpowiedniej chwili powiedzieć wszystko co trzeba bez mrugnięcia okiem i bez cienia związku z rzeczywistością. Niemożliwe jest tylko jedno – milczenie.

Tego małego człowieka nie stać nawet na cynizm, bo to przekracza jego format, wymaga większej zdolności przewidywania ni z ta, która dostępna była umysłowi Generalnego Profilaktyka. I dlatego nie potrafił Rozwens powstrzymać się przed zaangażowaniem adwokata o głośnym nazwisku, który mu do niczego nie był potrzebny – w końcu oskarżony jako tako zna przepisy postępowania karnego – a musiał wiele zaszkodzić; już w momencie, kiedy składał pełnomocnictwo, stało się widoczne, że Rozwens nie chce zdać się na wymiar sprawiedliwości, w którą zresztą zapewne w ogóle nie wierzy, ale angażuje duże pieniądze, żeby bronić się za wszelką cenę. Wrażenie to potwierdziło się w całej rozciągłości na sali sądowej.

I nie był w stanie oskarżony Rozwens zachować się ciszej nad trumna zabitego dziecka. Nie umiał przewidzieć, że w powodzi jego kłamstw i krętactw pobrzmiewać będzie przez cały czas jedna szczera nuta – wtedy mianowicie, kiedy używa słowa „tragedia”. Tylko że w swojej szczerości Rozwens na sali sądowej określał tym mianem własną złamana karierę i śmiał w obecności płaczącej matki mówić o „wspólnej tragedii” - swojej i rodziców zabitego chłopczyka. Wspólnej dlatego,że naprawdę dziecka nie chciał zabić i wierzę mu w zupełności, kiedy mówi, że tego szczerze żałuje. Ale i wtedy, gdy próbuje wykrzesać z siebie jakąś iskierkę dobra – nie umie tego uczynić i dołącza tragedię rodziców do własnej.

Po półtoragodzinnej naradzie Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej pod przewodnictwem sędziego Buconia uznał Witolda Rozwensa winnym i wymierzył kare 3 lat więzienia, nie zawieszając wykonania kary. Wysokość wyroku jest tu szczególnie ważna, bowiem art 217 par 3 kpk stanowi, iż przy wyroku powyżej 3 lat za przestępstwo z winy nieumyślnej sąd pierwszej instancji zobowiązany jest do zastosowania aresztu. Tak więc orzeczenie kary o rok niższej niż żądana przez prokuratora pozwoliło jednocześnie Rozwensowi pozostawać na wolności do czasu rewizji i uprawomocnienia się ew. wyroku skazującego II instancji. Godzi się podkreślić, że zupełnie prawdopodobne jest uchwalenie amnestii na 35-lecie PRL i oczywiście Rozwensowi jest znacznie łatwiej niż mnie dowiedzieć się czegoś konkretnego na jej temat; w każdym razie jest bardzo prawdopodobne, że obejmie ona przede wszystkim niskie wyroki za przestępstwa z winy nieumyślnej, przeto aktualnym celem oskarżonego jest przeciąganie sprawy do 22 lipca. Jeżeli wszystko dobrze pójdzie, to wilk będzie syty i koza cała: wyrok sprawiedliwie wydana, a skazany na wolności.
XXX
Zdecydowałem się tu pisać o przypadkowej tragedii, o zdarzeniu, które prosta ludzka delikatność nakazywałaby raczej pokryć milczeniem, nawet wtedy – a może szczególnie wtedy – gdy rzecz dotyczy człowieka, który jeszcze nie tak dawno publicznie lżył moich najbliższych przyjaciół i mnie samego. Zdecydowałem się pisać ten tekst wiedząc doskonale, że nie będzie on zimny i obojętny: że nic nie uchroni go przed złośliwością, ironią, szyderstwem. Zdecydowałem się pisać o tej sprawie, wystawiając się na niebezpieczeństwo zarzutu dyskontowania w walce politycznej przypadkowego nieszczęścia, zarzutu manipulowania śmiercią niewinnego chłopczyka. To ironia losu, ale przecież ten właśnie zarzut stawiał nam Witold Rozwens w swym pamiętnym wystąpieniu telewizyjnym...

Ale przecież nie o tę śmierć tu chodzi. Można nawet przyjąć -choć nie każdy tak uważa – że to co zdarzyło się Rozwensowi, mogło też zdarzyć się komuś zgoła innemu. Nie on pierwszy i nie on jedyny próbował w coś strzelać po pijanemu – traf chciał, że dziecko znalazło się na linii jego strzału. Gdyby chodziło tylko o nieszczęśliwe, przypadkowe pociągnięcie cyngla, nie byłoby powodu do osądu moralnego – jakże bowiem osądzać w kategoriach etycznych lekkomyślność czy głupotę...

Stając przed sądem Rozwens bardzo ostro określił swój czyn, wydaje mi się, że nawet użył epitetu „haniebny”. Nigdy nie nazwałbym tym słowem ani nieumyślnego zabójstwa w ogóle, ani tego konkretnego w szczególności. Więcej – sądzę, że człowiekowi godzi się nieraz wybaczyć i czyny znacznie gorsze. Ale tragedia, na przykład taka, w jaką uwikłał się Rozwens, ma to do siebie, że oświetla ludzi przeraźliwie jasnym błyskiem, ukazuje to, co na co dzień ukryte czy niewyraźne.

Człowiekowi może przydarzyć się wiele- nawet zejście z „Patny”, ale wtedy po jego zachowaniu, po jego życiu, bez trudu można poznać, czy jest on – jak mówił kapitan Marlow – jednym z nas. Owo Conradowskie jeden z nas tyczy wspólnoty ludzi związanych poczuciem obowiązku, odpowiedzialności i to odpowiedzialności nie tylko za siebie.

Witold Rozwens ukazał się na sali sądowej jako człowiek maksymalnie egocentryczny, lekceważący prawa i normy społeczne, stawiający je niżej od własnych zachcianek. Istnieje oczywiste iunctim między jego światopoglądem a tragedią, jak wydarzyła się na leśnej polanie – jej istotną przyczyną było bowiem notoryczne lekceważenia zasad współżycia społecznego ufundowane na poczuciu własnej wyższości – typowa cecha naszego współczesnego Herrenvolku. I tej winy społeczeństwo wybaczyć nie jest w stanie, bo kto nie był nie razu człowiekiem, temu człowiek nic nie pomoże.

14 lutego br. odbyła się przed Sądem Wojewódzkim w Białej Podlaskiej, rozprawa rewizyjna w procesie Witolda Rozwensa, b. dyrektora departamentu w Prokuraturze Generalnej, oskarżonego o nieumyślne zabicie dwoma strzałami z broni myśliwskiej 3-letniego chłopczyka.; Wyrokiem Sądu Rejonowego Rozwens skazany został na 3 lata bezwzględnego pozbawienia wolności, o czym pisaliśmy w 25 numerze BI . Od wyroku odwołał się obrońca oskarżonego, mec. Pociej.

Rozprawa rewizyjna, powtarzająca długi ciąg wywodów i polemik prowadzonych przed sądem X instancji, byłą dla mnie tym bardziej interesująca, że i mnie pozwalała rozważyć rzecz całą raz jeszcze stwarzała okazję, aby zastanowić się, czy surowa (ocena oskarżonego, jaką sformułowałem w swoim sprawozdaniu z jego procesu, jest na pewno zgodna z moim sumieniem. Było to tym ważniejsze, że zdarzało^ mi się słyszeć, także pośród przyjaciół, głosy, że w swoim potępieniu oskarżonego przekroczyłem granice etyki dziennikarskiej i stoczyłem się do poziomu moralnego Anny Kłodzińskiej. Głosy te nie bardzo mnie przekonały, bowiem uważam, że poza innymi różnicami, warto pamiętać, iż Biuletyn jest w każdej chwili gotów drukować sprostowanie czy replikę Witolda Rozwensa, tak jak wydrukował głos red. Wierzyńskiego, a każdy z bohaterów moich tekstów może mnie oskarżyć przed sądem o zniesławienie, jak krakowski policjant Pałamarz oskarżył Joannę Szczęsną i Seweryna Blumsztajna. Sytuacja Anny Kłodzińskiej jest po prostu inna. Także moralnie.

Spotkałem się z pretensjami, że niepotrzebnie wywlekam, w swoim artykule prywatne sprawy oskarżonego; rzecz do dyskusji. Otóż jestem przekonany, że nie uczyniłem tego wszystkiego, co w podobnej sytuacji jest rutynową czynnością reportera - nie poszedłem porozmawiać z sąsiadami Rozwensa, z dozorcą domu, w którym mieszka, nie zbadałem, czy jego narzeczona jest z branży plastikowej czy szklarniowej; krótko mówiąc, dopuściłem się zaniedbań, za które wyrzucono by mnie z każdej szanującej się amerykańskiej redakcji.

Jeżeli więc w moim tekście można było znaleźć jakieś prywatne sprawy oskarżonego, to tylko te, które sam zechciał przed sądem wyjawić. Podobnie stało się i na rozprawie rewizyjnej - mec. Pociej rozpoczął ją od poinformowania Sądu, iż Rozwens ożenił się ze swoją narzeczoną, zeznającą jako świadek na rozprawie poprzedniej. Dorzuciwszy do sprawy ten nowy a istotny element, obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego, zastrzegając się jednocześnie, że gdyby sąd nie zechciał jego klienta całkiem uniewinnić, to prosi o łagodny wymiar kary.

Powodów do uniewinnienia widział mec. Pociej kilka. Przede wszystkim zwrócił uwagę, że dziecko, szczególnie wieczorem powinno siedzieć w chałupie, ą nie bezprawnie pętać się po prokuratorskim terenie. Wchodzenie w obejście prokuratorskiej gajówki jest po prostu zabronione - wywodził obrońca. I właściwie miał rację: dziecko nie umiało się przystosować do warunków otaczającego świata, toteż nic dziwnego, że wyginęło.
Następnie mec. Pociej podjął polemikę z twierdzeniem oskarżenia, iż Rozwens strzelając mógł przewidywać ewentualne nieszczęśliwe skutki. Otóż zdaniem obrońcy należy tu rozróżnić między "mógł” i "można". Oskarżyciele wywodzą, że decydując się na strzał, który przecina drogę publiczną, można, a nawet należy spodziewać się nieszczęśliwego rezultatu. Mec. Pociej zgodził się z tym stanowiskiem, ale jednocześnie oświadczył, że nie wynika z tego,że mógł taki rezultat przewidzieć akurat jego klient, skądinąd - jak pamiętamy - Dyrektor Departamentu Profilaktyki w Generalnej Prokuraturze. Tu jednak wywód swój przerwał, oświadczając, że lojalność nie pozwala mu kontynuować.

Gdyby zaś sąd nie zechciał podzielić stanowiska obrony, że śmierć małego Mariusza Chacewicza była wynikiem czystego przypadku, za który nikogo nie można winić, obrońca prosi o uwzględnienie okoliczności łagodzących. Okoliczności te nie dotyczą samego czynu, ale osoby sprawcy, którego - mówił mec. Pociej "linia życiowa nie wszystkim się podoba. Niezrozumiałe że ten porządek prawny, w którym brał udział przez lata oskarżony Rozwens, nie bierze tego pod uwagę". Wyrok w tej sprawie -wywodził dalej obrońca - będzie miał istotne znaczenie społeczne. Sąd powinien wziąć pod uwagę, jak społecznie potrzebne jest przekonanie, że "jeżeli człowiek pobłądzi i jeżeli przeszłość jego była uczciwa i społecznie użyteczna, to taki człowiek może liczyć, że wymiar sprawiedliwości krzywdy mu nie zrobi".

Oskarżyciel publiczny zdecydowanie odrzucił sugestie obrony, zwracając uwagę na jej wewnętrzne sprzeczności? zdaniem prokuratora, sam obrońca nie wierzy ani przez chwilę w możliwość uniewinnienia oskarżonego, którego wina jest dla wszystkich - łącznie z winowajcą - oczywista, a przy tym nie ma żadnych powodów, dla których należałoby łagodzić wyrok Sądu Rejonowego. Rozwens miał obowiązek przewidywać, że na linii jego Strzału mogą znajdować się ludzie i jeżeli zdecydował się mimo to strzelać, wykazał rażącą lekkomyślność i brak zwykłego rozsądku, co bynajmniej nie stanowi okoliczności łagodzącej. W dodatku za utrzymaniem wyroku 3 lat bezwzględnego więzienia przemawiają ważne względy społeczne; zdaniem prokuratora należy wpajać społeczeństwu przekonanie, iż sprawiedliwość jest taka sama dla wszystkich i każdy, kto narusza prawo, będzie ukarany.
Do tego właśnie poglądu prokuratora nawiązał w swoim przemówieniu pełnomocnik rodziców zabitego dziecka, mec. Stanisław Szczuka, który podkreślił, że miarą lekceważenia przez Rozwensa podstawowych zasad prawnych jest fakt, że strzelał w kierunku drogi i znajdującego się po jej drugiej stronie domu Chacewiczów, odległego o ok. 60 m śrutem, który wedle stosownej normy razi na odległość do 200 m. A zakaz wychodzenia z chałup po zmroku został zniesiony ukazem Cesarza Wszechrosji, Króla Polski etc., Aleksandra II ponad 100 lat temu. Mecenas Szczuka przypomniał również, nawiązując do miejsca tragedii, że Mazowsze i Podlasie były jedynymi dzielnicami w dawnej Polsce, gdzie prawo nie pozwalało na odkupienie śmierci grzywną. "Obywatele Sędziowie - kończył swoje przemówienie oskarżyciel posiłkowy - według obowiązujących przepisów pan Chacewicz mógłby być myśliwym. Witold Rozwens ma syna» Proszę p wydanie takiego wyroku, jaki wydalibyście na Chacewicza za zastrzelenie syna Rozwensa".

Z kolei zabrał głos sam oskarżony, który w swoim ostatnim słowie rozpoczął od przeproszenia "wszystkich ludzi i instytucji, których swoim postępowaniem skrzywdził". Następnie przypomniał, że pierwszy raz w życiu oskarżał przed sądem w roku 1951 (przypomnijmy inne daty: urodził się w roku 1931, wstąpił do ZMW w 1946, do PPR w 1948 i w tym też roku wstąpił ochotniczo do wojska. Oskarżony nie podał innych dat: kiedy mianowicie i w jakich zakładach naukowych się kształcił, aby w wieku lat 20 być już wojskowym prokuratorem) i ten jedyny raz w życiu był - nieobiektywny. Zwrócił mu na to uwagę tow. płk Pawłowski, żarliwy enkawudysta, prokurator wojskowy, którego widać na słynnym zdjęciu z Sielc nad Oką,i od tej pory Witold Rozwens był już zawsze obiektywny, co osobiście uważa za swoją zaletę, a w dodatku ma na to dowody w postaci opinii służbowych na piśmie.

Następnie oskarżony oświadczył: "Chciałbym usprawiedliwić swojego obrońcę, któremu utrudniałem pracę i zabroniłem używać pewnych argumentów na swoją korzyść. Zabroniłem poruszać kwestię odpowiedzialności każdego dorosłego człowieka za los dziecka. Aleksander II zniósł wprawdzie zakaz wychodzenia po zmroku, jak wywodził oskarżyciel posiłkowy, ale ani Aleksander II, ani Sąd Najwyższy ani nikt inny nie zwolni rodziców z obowiązku opieki nad dzieckiem. A Chacewiczowie nie opiekowali się dzieckiem w sposób właściwy. Inni pracownicy Prokuratury Generalnej, którzy przede mną przebywali w gajówce, mogliby to potwierdzić.
Nie podniosłem tej kwestii,bo wyrządziłem krzywdę, i nie wypadało mi o tym mówić. Ale jakie zwalnia to urzędu prokuratorskiego - tu oskarżony podniósł głos - z tego obowiązku".

Z kolei pan prokurator, to znaczy właściwie oskarżony ale to się na sali sądowej tym razem trochę myliło, przeszedł do określenia właściwego wymiaru kary. I rzekł: "Pan Prokurator domagał się dla mnie 4 lat kary, oskarżyciel posiłkowy zgodził się z nim, używając handlowego języka, że 20% bonifikata (od górnej granicy zagrożenia JW) to aż nadto. Jaką bonifikatę uznano by za słuszną, gdybym nie służył wiernie cały czas Polsce Ludowej, ale zaczynał karierę za czasów Generalnej Guberni, gdzie był taki dystrykt radomski na przykład? To oczywiście przykład akademicki..." Dopowiedzmy: dystrykt radomski był to teren konspiracyjnej działalności w szeregach Armii Krajowej oskarżyciela posiłkowego z I instancji, mec. Lisa-Olszewskiego, który zresztą za działalność tę zapłacił latami stalinowskiego więzienia.

Oskarżony, rozpalał się coraz bardziej. Przypomniał starożytną zasadę, że za jeden czyn wolno karać tylko jeden raz.
On zaś ukarany został wielokrotnie. "Oto co mnie spotkało: zostałem zwolniony z Prokuratury w trybie haniebnym. Zwolniono mnie w trybie art. 13 (bezzasadnie, ale się nie odwoływałem), mówiącego o zwolnieniu człowieka, który nie daje rękojmi należytego wykonywania obowiązków prokuratora. Nie znam przykładu, aby w ten sposób zwolniono człowieka, którego spotkała tragedia. Zwolniono mnie z wojska - pułkownika po 30 latach służby. Jest taki podręcznik: Ceremoniał wojskowy. Jestem jednym z jego autorów. To ja pisałem rozdział o pożegnaniach żołnierzy odchodzących do cywila. Myślałem, że kiedyś odejdę i zostanę pożegnany. Odszedłem gorzej niż prosty szeregowiec... W 35 roku istnienia armii, dla której się poświęciłem. (Jest teraz rencistą wojskowym i - jak oświadczył przewodniczący składu sędziowskiego - ma 13.000 zł renty. 74 razy więcej niż Zofia Iżak1, o której piszemy na str. 28-32 tego numeru - JW). Przez 32 lata nie otrzymałem w partii żadnego napomnienia, a teraz otrzymałem najwyższą karę, jaką członek może otrzymać poza wykluczeniem - naganę z ostrzeżeniem. Przestałem być członkiem Rady Głównej PKPS i OK FJN, musiałem ustąpić z redakcji "Prawa i życia", zostałem pozbawiony możliwości pracy publicystycznej, która była moim drugim życiem.

Zostałem pozbawiony możliwości wykonywania jakiegokolwiek zawodu. Jestem żołnierzem i prawnikiem - żadnego z tych zawodów nie będę mógł wykonywać. Na wszystkie świętości prosiłem o jedną rzecz - aby matce staruszce zostało oszczędzone, aby się nie dowiedziała. Ale znaleźli się ludzie, którzy ją zawiadomili: dostała wylewu, złamała rękę, leży w gipsie. Chciałbym poskarżyć się Wysokiemu Sądowi. Nie wiem, czy ci, którzy tak postąpili, mają matki, ale jeżeli mają, to nie życzę im, żeby z nimi tak postąpiono. Drogą plotek i insynuacji usiłuje się pozbawić mnie tej jednej jedynej rzeczy, którą chciałem ocalić z tego pożaru - twarzy uczciwego człowieka. Czynią to ludzie, którym nie podoba się moja - zbyt prosta - linia życia. Kopią leżącego, plują związanemu w twarz. Ale ja rozumiem - plucie jest ich zawodem. Tylko warto pamiętać, że wiatr historii często odwraca plwocinę w twarz plującego.

Macie rozważyć karę - zwrócił się do sędziów. - Jestem żołnierzem i każdą karę przyjmę. Rozważcie jednak, że wymierzenie mi kary bezwzględnego więzienia tylko pośrednio dotknie mnie. Kara ta w pierwszym rzędzie dotknie moje dzieci, w stosunku do których mam nadal obowiązki (22 i 24 lata, syn żonaty, córka zamężna - JW), matkę i Annę Nowakowską, która uczyniła mi ten zaszczyt i zgodziła się zostać moją żoną, osobę, o której sercu i szlachetności nie mogę po prostu mówić, bo brak mi słów na to".

Na zakończenie Rozwens jeszcze raz wyraził "żal i głębokie ubolewanie" za tragedię, którą spowodował " jedynym, nieprzemyślanym w życiu krokiem".

Sąd Wojewódzki Białej Podlaskiej podzielił stanowisko oskarżonego. Kategorycznie odrzucił twierdzenia oskarżycieli i uznał orzeczoną przez Sąd Rejonowy karą za "rażąco niewspółmierną", w związku z czym postanowił ją zawiesić. W ustnym uzasadnieniu podkreślono, że przy wymiarze kary nie można pominąć zasług Rozwensa i że - ze społecznego punktu widzenia - kara bezwzględnego więzienia byłaby niesprawiedliwa; wobec czego orzeczono grzywnę w wysokości 30 000 zł, dokumentując tym samym, że nie obowiązują już na Podlasiu archaiczne prawa, na które powoływał się mec. Szczuka i że dzisiaj szlachcic za ubicie chamskiego bachora płaci co prawda grzywnę, ale do wieży nie idzie. Sprawiedliwości stało się zadość. Wyrok jest prawomocny. Wyrok Temidy z zawiązanymi oczami, z dubeltówką w jednej, a legitymacją partyjną w drugiej ręce.

/Prokurator Generalny wniósł w sprawie Rozwensa rewizję nadzwyczajną, domagając się kary bezwzględnego więzienia. Sąd Najwyższy rewizję oddalił. Rozprawę przed Sądem Najwyższym opisał J. Walc w tekście Rewizja nadzwyczajna w sprawie Rozwensa "Biuletyn Informacyjny” 1979 nr 7 - przyp. wyd./